Ondanks dat One Piece at a Time een geslaagde Finn Andrews soloplaat is, voelt het toch niet helemaal goed, en ligt het The Veils voortbestaan op een te zwaar beladen weegschaal. De band gaat eerder al met het zware manisch depressieve Total Depravity over het randje heen, een exorcistische krachtexplosie waar de The Veils meer dan het uiterste van zichzelf vraagt. Dat Finn Andrews het beste, maar ook het slechtste onder spanning presenteert bewijst hij wel tijdens de live optredens. Die zijn altijd heel intens, en daardoor geniaal of juist teleurstellend. Zeker als een gefrustreerde geïrriteerde Finn Andrews vroegtijdig het podium verlaat. De romanticus geeft zichzelf direct in de gevoelige Lavinia single van het The Runaway Found debuut bloot, en maakt vervolgens het onovertroffen beklemmende Nux Vomica. In de tussentijd ontslaat de frontman zijn gehele band en presenteert hij zich met zijn oude vertrouwde vriendengroep.

Van die 2.0 bezetting is hier alleen nog gitarist Dan Raishbrook aanwezig. Dus helaas zonder de prachtige podiumverschijning Sophia Burn, ook Henning Dietz en Uberto Rapisardi ontbreken, die vrijgekomen plekken worden door toetsenist Liam Gerrard, drummer Joe McCallum en bassist Cass Basil ingevuld. Doordat de zanger wat voorzichtig tussen het muzikantenaanbod schippert ontbreekt het bandgevoel, al is Finn Andrews daarin altijd de overheersende factor. Het sobere One Piece at a Time voelt echt als een intiem kaal eenmansproject aan, …And Out of the Void Came Love heeft wel dat typerende The Veils geluid, daarin ligt toch wel het essentiële verschil. Finn Andrews moet nog veertig jaar oud worden, maar heeft in de afgelopen twintig jaar al zoveel levenservaringen in zijn uitpuilende bagage bij elkaar gesleept dat hij het recht heeft om zich oud en wijs te presenteren.

I woke alone in some forgotten place
Nobody knew my name
Nobody knew my face

And on I walked into the setting sun
My hat upon my head
My hand upon my gun

Well I was made from love
But now I’m far below
And I’ve so far to go
Yeah I’ve so far to go

(Made from Love with Far to Go)

Het Wherever I Lay My Hat (That’s My Home) principe gaat voor de rusteloze Finn Andrews niet op. Hij identificeert zichzelf met de leegte van het muzikantenbestaan, de verlaten hotelkamers in wereldvreemde steden, angstig en alleen. Onzeker blijft hij tussen zijn geboortegrond in Nieuw Zeeland en zijn geliefde Londen heen en weer pendelen, waar de roots van zijn vader Barry Andrews liggen. Het muzikantenleven en het wispelturige karakter zitten in het aard van het beestje. Barry Andrews start een veelbelovende carrière bij XTC op, waarna hij het experimentele Shriekback opricht. Finn Andrews settelt zich weer in Nieuw Zeeland, en transformeert in een fortuinlijke getrouwde huisvader. De pandemie periode valt met het herstellen van zijn gebroken pols samen. Vanwege dit feit is het lastiger om gitaar te spelen, waardoor hij voorzichtig op piano het revalidatieproces opstart, en het schitterende nachtelijke uiteenzettingen als Rings of Saturn en de Someday My Love Will Come treurnis oplevert. Hierdoor ligt het werk op …And Out of the Void Came Love nog meer in het verlengde van de latere platen van zijn persoonlijke idool Nick Cave, en sluit Finn Andrews hier feilloos, bijna identiek op aan.

Het therapeutische Time blikt op de tegenslagen terug, de verleidingen, dreigende zenuwinzinkingen, maar ook op de schoonheid van de liefde en het prille vaderschap geluk. De tijd gaat alleen maar sneller als er eenmaal kinderen geboren worden, en gebeurtenissen razendsnel passeren. Het onthaastende Time staat bij dit moment stil, en legt het voor eeuwig in songmateriaal vast. Time is druilerig, melancholisch, regenachtig zelfs. Time start ergens in het trieste eenzame Londen, waar Finn Andrews de balans van zijn leven opmaakt. Time bevestigt dat het vluchtgedrag naar Nieuw Zeeland de juiste keuze is. Time gaat diep maar eindigt hemelachtig hoog. De nostalgische strijkers verbleken de song in sepia bruin, de piano geeft de verstillende sfeer een avondrode gloed mee. Een goede tekstschrijver is spaarzaam met zijn woorden, en gebruikt niet meer dan het noodzakelijke. Time bevestigt nogmaals dat Finn Andrews deze eigenschap bezit. Het is prachtig dat hij het aandurft om de track vocaal niet alleen te dragen. Katherine Blamire and Jessica Davies van het Smoke Fairies folk duo voegen er een griezelige gewetensecho aan toe.

Lukt het de band om dit gevoel en aandacht vijftien nummers lang vast te houden? Het is wel een groot risico en ze overschrijden hiermee wel de veilige heilige tiental grens. Na zo’n prachtige opener kan de rest van het materiaal niet meer tegenvallen. The Veils keert in een nieuwe wederopstanding terug, al heeft deze Messias dus veelal andere volgelingen rondom hem verzamelt. No Limit of Stars en zeker ook de ontploffende Diamonds and Coal vallende sterrenhemel hebben het vertellende evangelische van Nick Cave, de kracht om je gelijk in de verslaglegging te betrekken. Het wijkt in alle opzichten van het The Veils verhaal af, maar het is in dit geval absoluut een verrijkende meerwaarde. Het ritmisch donkere Undertow verschijnt net als de twee eerste albumtracks op single, dus die zwaarwegende nadruk ligt wel heel sterk op de eerste …And Out of the Void Came Love fase. Undertow handelt over de goede verstandhouding met zijn ouders. Finn Andrews projecteert deze naar zijn huidige familie situatie en benadrukt nogmaals hoe belangrijk het is om het grootste recht, de liefde, aan het nageslacht te schenken. Het prille geluk vindt zijn weg op het mooi klein gehouden toepasselijke door zijn vader geschreven Cradle Song wiegelied. Een familiare erfenis die Finn nu aan zijn dochtertje opdraagt.

De demonische Bullfighter (Hand of God) country ligt in het verlengde van die andere iconische volksheld David Eugene Edwards van 16 Horsepower en Woven Hand. De stijl sluit bij het lugubere Total Depravity werk aan, een sleutelsong om het verleden mee af te sluiten. Ook het swingende vreemd sensuele Epoch bezit die Total Depravity gekte, al is deze wel door een antidepressiva pilletje onder controle gebracht. Het in de schaduw opererende The Pearl (Part II) is een regelrechte murder ballad. Niet volgens de country tradities, maar als een dramatische zeemansgeschiedenis verwezenlijkt. Waarschijnlijk schuilt de kern hiervan ergens in een oude Nieuw-Zeelandse volksvertelling. Geweldig dat hij als geestverschijning in het theatrale The Day I Meet My Murderer wraak op zijn moordenaar neemt, en hem de stuipen op het lijf jaagt. Dit getuigd nogmaals dat het met de gemoedstoestand van Finn Andrews wel goed zit. Dit soort wrange humor sluit perfect bij zijn zwartgallige persoonlijkheid aan. Het sentimentele tranentrekkende Between the Ocean and the Storm spookliedje zit net op het randje, maar krijgt toch het voordeel van de twijfel. …And Out of the Void Came Love houdt daadwerkelijk vijftien nummers lang die aandacht vast, maar het avontuurlijke onvoorspelbare wordt door een flinke dosis aan zekerheid weggespeelt. Een kleine aderlating op deze verder zeer geslaagde plaat.