Heerlijk. Heerlijk? HEERLIJK! En dat met hoofdletters. Run Home Slow was al een erg fijne opvolger van het debuut Half Mile Harvest, in een live setting voelen The Teskey Brothers zich helemaal thuis. Om een bekende reclameslogan te citeren: dat proef je aan deze opnames. De emotie van Josh Teskey kan je niet ontgaan, vanaf het eerste nummer. De band vult dat aan met geweldig subtiel spel op gitaar en bas van broer Sam, de strak spelende ritmesectie van Liam Gough op drums en Brendon Love op bas en banjo.

En dan zijn we er nog niet. Er is het toetsenspel van Olaf Scott en de pedal steel en viool van James Gilligan, er zijn de trompetten van Charlie Woods en Reuben Lewis, de trombone van Nathaniel Sametz die het geheel ijzersterk inkleuren. Kers op de soulslagroom: de stemmen van Emilee South en Al Parkinson die de perfecte achtergrondzang invullen samen met leden van de band. Hoe het beleefd wordt in The Forum in Melbourne? Je hoort het publiek meezingen, de muziek meebeleven: spelen voor een thuispubliek, dat is altijd een feestje. En dat was het tijdens de avonden waarop deze opnames plaatsvonden zeer zeker.

Hoewel de band pas twee albums heeft uitgebracht, zijn ze al veel langer actief, ze kennen elkaar vanaf 2008: live spelen is iets dat de mannen al jaren samen deden. Dat hoor je, dat voel je. Met de manier waarop de concerten voor de band de afgelopen jaren verliepen, hoe de band zalen over de hele wereld plat speelde, was een live album, rauw en onversneden, dan ook veel meer een logische keuze dan je misschien zou denken. En ja, in dit tijdsgewricht ontbreekt het de hele wereld aan live optredens. Hoe mooi is het dan dat  Live At The Forum nu verschijnt? Het was feitelijk bedoeld als overbrugging van een periode waarin de band niet zomaar iets nieuws zou kunnen uitbrengen: Josh Teskey is net vader geworden en de band gunde de zanger graag ook wat tijd met zijn gezin.

De hoofdvraag is natuurlijk hoe het album klinkt. De band speelt nummers van de beide albums en mengt die makkelijk met elkaar. De soul en blues samen in een kruidige stoofpot waarbij vooral Josh de peper lijkt toe te voegen met zijn stem en waarbij de andere instrumenten zorgen voor de andere smaken. De band heeft een balans gevonden tussen de rauwe en emotievolle stem van Josh én de vaak subtiele inkleuring van de muziek door de verschillende instrumenten. Sam speelt uiterst smaakvolle gitaarsolo’s, de overige muzikanten en achtergrondzang tonen zich zeer gedreven: het is een live album om van te genieten.

De openingstracks van Run Home Slow zijn ook hier de openers. Als je de band nog niet gehoord hebt én als dit dus je eerste kennismaking is met de soulvolle muziek van de band, dan zijn het die nummers al die je zo over de streep trekken. De band is op dreef, neemt je eerst rustig bij de hand in de opener tot Josh zijn strot open trekt. Rock, blues, soul: laat Let Me Let You Down de uitnodiging zijn voor de avond, Carry You de reikende hand om samen het concert in te duiken. Crying Shame, het openingsnummer van het debuut is dan vervolgens het volledig ondergedompeld worden in het Teskey Brothers gevoel. Aan alles merk je dat de band het geweldig vindt dat ze deze muziek live kunnen brengen. Of het nu gaat om de toetsenist, de blazers, Josh als zanger of als ritmegitarist, Sam op de leadgitaar, het erg gepassioneerde drumspel of de basloopjes: dit is een band die geniet van wat ze doet. En die daar mensen ook graag in wil nemen.

Zoals The Teskey Brothers het ook al met hun beide albums deden, vindt ook het opnemen van dit concert analoog. Met banden van net iets meer dan 30 minuten. Dat betekent dus ieder half uur het wisselen van die tapes. The Teskey Brothers passen die momenten keurig in de set in en betrekken het publiek daar ook bij. Dat is wat de band sowieso wil uitstralen: als je naar een concert van ons toe komt, wie je ook bent, dan hoor je erbij. Dat komt heel nadrukkelijk naar voren in slotnummer Hold Me waar samenzang centraal staat. Die open en uitnodigende houding heeft de band niet alleen daar hoort als energie ook bij de band. Als je de korte documentaire bekijkt die de release van het album vergezelt, dan zie je dat de band voorafgaand aan concerten ook altijd verbinding tot elkaar zoekt.

Rock, soul en blues. Die combinatie laat de band over het hele album horen. Of je nou de soul neemt van So Caught Up of van de al eerder genoemde openingsnummers of bluesrockjams als Honeymoon of als Paint My Heart: de band leeft van het live spelen. Met deze live registratie van vier avonden in Melbourne, brengen ze de sfeer van live optredens weer terug bij het publiek. Opdat we het niet vergeten. Zo klinkt klasse muziek in een live setting. Met een topbezetting, fijne afwisseling van nummers én erg goed klinkende opnames is dit een zeer fraaie live set en voor de band een waardig document van waar ze tot nu toe al gekomen zijn.