Blijkbaar was Growing Eyes Becoming String een one night stand bij het Fuzz Club label. Een keertje vreemdgaan en vervolgens weer naar de oude liefde terugkeren. The Telescopes brengt hun nieuwe Halo Moon studioplaat weer gewoon bij Tapete Records uit. Het vertrouwen is nog steeds niet geschonden en deze herziende echtverbintenis moet uiteraard gevierd worden. Dat dit geen vrolijk feestje is, ligt geheel in het verwachtingspatroon. Het is een black celebration met de nodige gothic en industrial noise. Het heeft de zwaarte van het vroegere Swans werk en voeg daar de duivelse bluesrock van de eerste Nick Cave and the Bad Seeds albums aan toe en je komt aardig dicht bij Halo Moon in de buurt.

Stephen Lawrie verloochent zijn achtergrond dus niet. Tijdens zijn puberteit vormen deze bands zijn muzikale interesses, welke hij vervolgens in een brok aan bagage omzet. Ondertussen zijn we alweer zeventien studioplaten verder en lijken we die kern aardig te benaderen. Met bezwerende voodoo verbannen ze in Shake It All Out de kwelgeesten naar de diepste plek in het donkere brein. Exorcisme als vruchtbaar paringsritueel, bewapend met de schoonheid van het kwaad. We aanbidden de duisternis, en wat voelt dit goed aan. Logge martelslagen, oorverdovende gitarengalm en verdovende orgeldrones. Basis ingrediënten voor ruim een half uur aan The Telescopes genot. Vergeet hierbij het nonchalante dromerig zeurende stemgeluid van ceremoniemeester Stephen Lawrie niet.

The Telescopes verkoopt de ziel niet aan de duivel, maar leent van hem wel de blues mondharmonica. Dit instrument kondigt het For The River Man mysterie aan, kristalheldere new age ambient verzorgt het tegengewicht. Welkom in de droomwereld van The Telescopes, waar elke schaduw een eigen verhaal verteld, elk personage zijn geheimen met zich meedraagt. Het is een zoektocht welke Stephen Lawrie dichter bij de blues en folk oorsprong van de hedendaagse rockmuziek brengt. Come Tomorrow trapt in het eerder verschenen Of Tomorrow af, het verlangen is beantwoordt. Folk volgens de The Telescopes tradities, met in de hoofdrol een vanuit zichzelf ademende harmonica die er een kerkelijke aura overheen drapeert. Een surrealistische sprookjesbeleving waar vergiffenis de betovering doorbreekt.

Die betovering blaast de laatste adem bij het Along The Way spanningsveld uit. Daar tussen de dronescatacomben komen de gitaren in opstand. Eerst afstandiger dreigend, vervolgens land veroverend dominant. Op het kerkhof van de postpunk openen de door het leven aangetaste grafzuilen zich en weerklinken naargeestige klanken. Lonesome Heart is de nachtelijke onrust van de dolende zielen, de zwartgallige romantici, de doemdenkers. Langzaam, traag, in gedachten. De Halo Moon nachttango is het dansen in maanlicht. Een flonkerende sterrenhemel aan terugkerende geluiden dwarrelt in de leegte van haperende gitaarakkoorden rond. Even los van de aarde, eventjes in de Melkweg aarden.

En dan kom je vanzelf in het hallucinerende Nothing Matters triphop veld terecht. Filmisch, hypnotiserend slepend en stiekem verleidend. Het This Train Rolls On gevaarte dendert al vuurspugend sissend de huiskamer binnen. Het beest is ontwaakt en eist zijn slachtoffers op. Van vriendelijkheid is geen sprake meer van. This Train Rolls On kruipt met ouderdomsmankementen getergd rond. Kermend huilend, het doodsvonnis telkens uitstellend. De eeuwigheid van het afgestorven materie. Gemarkeerd door het gebruik, gestigmatiseerd door de afgeslepen haperingen. Kapot, de laatste tonen als stervende stuiptrekkingen. Halo Moon is zeker een herfstplaat, maar dan eentje met Halloween in het achterhoofd. Een beetje eng en griezelig, maar nog net toegankelijk.