December is traditiegetrouw de tijd van de jaarlijstjes. Boeken, films, TV-series en natuurlijk albums worden met elkaar vergeleken en gerangschikt. Dat is appels met peren vergelijken, roepen sommigen. Helemaal waar, al hebben die allebei een bepaalde voedingswaarde en prijs per kilo die je prima kan vergelijken. Met muziek en allemaal onze eigen smaak is dat natuurlijk een stuk lastiger. Tijd bepaalt vaak of een album een blijvertje is of niet. Een plaat die in februari uitkwam en al tientallen keren is beluisterd is daarom lastig te vergelijken met een album dat eind november op de markt werd gebracht. Waar die lijstjes voor de een inspiratie zijn om e.e.a. is te gaan proberen, voelt de ander zich een onbenul omdat ze het gevoel geven dat je je tijd hebt verspild. Je hebt geen enkel boek uit de top 25 van de redactie gelezen, de beste films nog niet gezien of de beste albums niet beluisterd.

Het aanbod is inmiddels dusdanig overweldigend dat je geen schaamte hoeft te voelen. Er komt immers weer een nieuw jaar in om de schade in te halen ?  Een album dat door de late release geen jaarlijst heeft gehaald, maar er -naar de bescheiden mening van uw recensent- wel in thuishoort is de nieuwe schijf van The Tea Party. Bestaan die nog? Nee, ze bestaan weer. Na een lange periode van inactiviteit is het trio weer bij elkaar. Dat is goed nieuws want de The Tea Party was immers de band die in de door grunge en nu-metal gedomineerde jaren negentig met Edges of Twilight de beste classic rock plaat van dat decennium uitbracht.

Is er dertig jaar later iets veranderd? Gelukkig niet veel. De band rondom zanger en gitarist Jeff Martin is als vanouds goed op dreef en serveert de luisteraar een heerlijke portie classic rock. Al vanaf de eerste klanken van Black River is het genieten geblazen. De stuwende ritmesectie, de prachtige diepe stem van Martin en strakke riffs maken het meteen herkenbaar. Door de heldere en goed uitgebalanceerde productie komen de muziek en vocalen goed tot hun recht. Op Sunshower horen we dat Martin ook nog steeds prachtig kan soleren. De meeslepende zang die zo kenmerkend is voor de band komt sterk naar voren op Our Love. Dat nummer doet wel heel erg denken aan de albums uit de jaren negentig. Het lijkt wel of de tijd heeft stilgestaan. In de tweede helft wordt de muziek wat steviger en blijkt dat de band wat meer is geïnspireerd door rockbands en dat de oriëntaalse invloeden grotendeels zijn verdwenen. De Led Zeppelin cover Out On The Tiles onderstreept nog maar eens waar Abraham de mosterd haalt.

Blood Moon Rising kwam volkomen onverwacht, maar blijkt een hartverwarmende rockplaat die de fans van het genre zeker zal behagen. Een compliment voor de platenmaatschappij die bij de vinyluitgave ook de CD heeft bijgesloten zodat ook vinylliefhebbers de bonustracks in hun bezit hebben.