Er wordt vaak gesproken over de hoge leeftijd van The Rolling Stones, maar inmiddels is drummer Jet Black ook al 73 jaar. Met dat in het achterhoofd kan niemand tegenspreken dat The Stranglers op hun nieuwe album verdomd vitaal klinken. Neem bijvoorbeeld eens de  instrumentale opener van het album, Another Camden Afternoon, waarin een hoofdrol weggelegd is voor het waanzinnige knorrende geluid dat bassist J.J. Burnell levert.

Daarna is het intro van Freedom Is Insane ontzettend jaren 80. Door de synthesizer, de stem van Burnell en het geluid van de golven is de start redelijk zwoel, maar al snel blijkt het toch uptempo nummer. Leuk, maar niet memorabel, net als de titeltrack. Maar wat blijkt, Giants komt langzaam op gang en de betere songs komen verder op het album. Lowlands bijvoorbeeld, een nummer dat het moet hebben van een heerlijk smerig gitaargeluid en overheersende Hammond. Time Was Once On My Side klinkt een klassiek Stranglers nummer. Adios (Tango) is een rauwe tango (Galexico goes punkrock) met Spaanstalige tekst en Mercury Rising gaat een haast psychedelische wave kant op.

The Stranglers hebben oude invloeden een nieuw jasje gegeven en zijn daarnaast nieuwe muzikale wegen ingeslagen. Giants zijn het, The Stranglers en gezien de leeftijd en uitspraken van JJ Burnell kan dit wel een hun zwanenzang zijn. Daar past het lugubere artwork dan wel weer prima bij.