The Smashing Pumpkins – Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No
Shiny And Oh So Bright
Pretenties in de popmuziek? Daar weet William Patrick (we mogen geen Billy meer zeggen) Corgan wel raad mee. Neem alleen al de titel van het nieuwe album van The Smashing Pumpkins. Die is bijna langer dan de speelduur van de plaat zelf. En de hoogdravende symboliek spat ook weer van de hoes af. Maar hij komt er gewoon weer glorieus mee weg. Want Shiny And Oh So Bright Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun. is in al zijn compactheid een fijn album.
Nu lag dat ook wel enigszins in de lijn der verwachtingen. Het werk van Corgan is de afgelopen jaren zeer consistent van hoge kwaliteit is geweest, van het zinderende Oceania tot het introverte Ogilala. Al ging dat veelal aan de massa verloren. Of die massa te bewegen valt om Shiny And Oh So Bright Vol. 1 te beluisteren is maar de vraag. Het belangrijkste verkoopargument moet zijn dat drummer Jimmy Chamberlin en gitarist James Iha weer terug zijn op het oude nest. Wat dit album het eerste sinds MACHINA/ The Machines Of God maakt waarop driekwart van de klassieke line-up uit de 90s meespeelt. Alleen bassiste D’Arcy Wretzky ontbreekt. Gitarist Jeff Schroeder (inmiddels ook al bijna 12 jaar bij de band) completeert het kwartet zoals het nu is. Wie echter een terugkeer naar het geluid van de 90s verwacht, komt bedrogen uit. The Smashing Pumpkins is nooit een band geweest die op oude roem teert. Vandaar ook dat ze in de loop der tijd veel fans zijn kwijtgeraakt. Shiny And Oh So Bright Vol. 1 doet weinig moeite om ze terug te winnen.
Goed, een nummer als Silvery Sometimes (Ghosts) klinkt nog wel een goed gelukte liefdesbaby tussen hits 1979 en Perfect, maar het nummer verder bouwt op een bepaald geluid in plaats van het domweg te kopiëren. De rest van deze acht tracks tellende plaat schiet alle kanten op. Opener Knights Of Malta heeft door de inzet van achtergrondzangeressen een gospelachtige sfeer die we bij The Smashing Pumpkins niet eerder hoorden. Het ronkende Solaraa is op het eerste gehoor een Pumpkins-track volgens het boekje, maar wie beter luistert hoort hier een band die zich meer door de melodie laat leiden en minder door riffs. Onderwijl zingt de doorgaans regelmatig vocaal ontsporende Corgan ook meer geconcentreerd. Hij klinkt hier – en op de rest van de plaat – bedachtzaam, bewust van zijn bereik en nergens overstuurd.
Of het aan producer Rick Rubin ligt of aan het feit dat hier ondanks ‘de reünie van de oude garde’ toch een nieuwe band voor het eerst aan het musiceren is, feit is dat je continu een beetje het gevoel hebt of de band zich een beetje inhoudt. Zeker op rockers als Marchin’ On en de iets te gladde afsluiter Seek And You Shall Destroy laat de band zich net niet volledig gaan. Alsof ze de hernieuwde dynamiek nog aan het aftasten zijn. Als dat snor zit, zoals op het fraaie Travels en zeker op de meertrapsraket die Alienation is, dan excelleert de band. Nergens vallen Corgan en co. in die nummers terug op oude successen, maar altijd is het onmiskenbaar Pumpkins. Wordt het flauw (niemendalletje With Sympathy) is dat overigens ook zo. The Smashing Pumpkins is nu eenmaal altijd een band van uitersten geweest.
Dat geldt ook voor de output. Waar andere albums door de grote hoeveelheid aan muziek soms topzwaar werden, is deze met acht nummers in een half uur eigenlijk net te licht. De gulden middenweg heeft deze band de afgelopen dertig jaar (in welke incarnatie dan ook) nog niet gevonden. Genoemde pretenties zitten in de titel, in de clips, in het artwork, maar muzikaal worden ze niet waargemaakt. Deze plaat voelt als een voorgerecht. Een heel smakelijk voorgerecht zelfs. Maar als met de Shiny And Oh So Bright Vol. 2 de hoofdmaaltijd wordt geserveerd, kunnen we dit aperitief waarschijnlijk pas echt op waarde schatten en pas echt concluderen of de pretenties worden waargemaakt.
Shiny And Oh So Bright Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun.
- Knights of Malta
- Silvery Sometimes (Ghosts)
- Travels
- Solara
- Alienation
- Marchin’ On
- With Sympathy
- Seek And You Shall Destroy