In Europa wordt de term ‘punk’ in eerste instantie geassocieerd met de muziek –en bijbehorende maatschappelijke onrust- in Engeland rond 1976 en ’77. The Damned, Sex Pistols, Sham 69 en talloze navolgers vormden in die dagen de soundtrack bij de protesten tegen de woningnood, werkloosheid en armoede waar grote groepen Britten mee te maken hadden en zich luidruchtig tegen verzetten. Die eerste stroom Britse punkmuziek culmineerde uiteindelijk rond 1979 in de new wave (‘nieuwe golf’).

Maar vraag je een Amerikaan wat punkrock is, dan krijg je een heel ander verhaal. Bands die al ver voor de Sex Pistols waren begonnen, zoals The Ramones (1975) en The New York Dolls (1973), werden in 1976 ook ineens tot de punk gerekend. Dit terwijl hun invloed juist terugging naar de obscure ‘garagerock’ die vanaf ongeveer 1965 in talloze schuurtjes, garages en loodsen (vandaar de naam) op allerlei plekken in de VS werd gemaakt. Ruige gitaarmuziek in de meeste gevallen, waarbij het Gevoel een stuk belangrijker was dan de speltechnische vaardigheid of (als de bandjes al tot een plaatopname kwamen) de geluidskwaliteit.

Obscuur is in veel gevallen dan ook het sleutelwoord in de garagerock. Little Girl van The Syndicate Of Sound en Wooly Bully van Sam The Sham & The Pharaohs zijn enkele bekende voorbeelden van een enorme stortvloed aan soms geweldige singles die tussen ’65 en ’68 uit de Amerikaanse garages naar buiten kwamen, maar het zelden verder schopten dan lokale faam.

Toch bestaat er al sinds 1972 een soort ‘Bijbel’ als het om deze muzieksoort gaat: Nuggets, destijds een dubbel-LP samengesteld door  Jac Holzman (oprichter en baas van het legendarische Elektra-label) en Lenny Kaye (in ’72 actief als rock-historicus en later gitarist bij Patti Smith). Kaye en Holzman wilden graag een goed overzicht samenstellen van de bijzondere muziekstijl die ze hadden zien ontstaan nadat de Britse bands (Beatles, Stones, Animals, Yardbirds) aan de Amerikanen hun eigen roots hadden laten horen.

Als reactie op de ‘Britse invasie’ waren veel Amerikanen hun eigen bandje begonnen met als resultaat korte, felle pop-rocksongs: een categorie op zich, vond Holzman. De Nuggets-LP was geen goedkope K-Tel verzamelaar, maar een archeologisch aandoende, serieuze studie naar een verdwenen muziekgenre. Voor de duidelijkheid: dit was de periode dat ‘oude muziek’ per definitie in de uitverkoopbakken lag. Bovendien was het materiaal waar het om ging pas zeven tot vier jaar oud, te jong eigenlijk om met afstand te beoordelen.

Toch zaten Kaye en Holzman op een goudmijn. Niet in de zin van massale verkoop, maar wel in de zin dat heel veel serieuze muziekliefhebbers –en muzikanten- werden aangestoken door het garagerock-virus. In die zin werkte de plaat als katalysator voor de punkbeweging van 1975-’77.

The Seeds uit Los Angeles stonden op die plaat, met een nummer dat onmiskenbaar geldt als een van de klassiekers in het genre, Pushin’ Too Hard, een Amerikaanse Top 40-hit in februari 1967. Die single staat ook op de LP The Seeds, hun debuutalbum, dat onlangs in een nieuwe cd-uitgave verscheen. Niet de eerste reissue, wel een essentiële.

Pushin’ Too Hard was al op single verschenen in november 1965, voorafgegaan door nog een andere single, Can’t Seem To Make You Mine in april ’65. Op dat moment deden de nummers niks, maar na de release van de LP in april ’66 gingen ook de singles ‘lopen’,  zoals dat in de VS gebruikelijk is van de ene staat naar de andere en uiteindelijk ‘coast to coast’.

Met een echte Top 40-hit op zak (het eigenlijk veel betere Can’t Seen To Make You Mine bleef in de lagere regionen van de hitlijsten hangen) behoorden The Seeds ineens tot de top van de garagerock. Ineens waren ze zo populair dat ze door sommige volgers werden afgeserveerd als ‘teenyboppers’ in plaats van echte rockers.

Onterechte kritiek, moet het oordeel ruim 45 jaar later toch echt luiden. The Seeds maakten een debuut-album dat tot de beste in het genre hoort, zonder de gebruikelijke covers en andere vullertjes. De schuurpapieren strot van zanger (en producer van de plaat) Sky Saxon, de zuigende orgelriffs van Daryl Hooper en de diep in de fuzz begraven gitaren zorgen voor een uniek geluid.

Ook de eigenschap om een hele of halve plaatkant te vullen met een oeverloze ‘jam’ wist de groep te weerstaan. Dat materiaal  was er overigens wel, blijkt uit deze heruitgave. Evil Hoodoo, oorspronkelijk vijfenhalve minuut op Kant 1, was oorspronkelijk een ‘jam’ van zeventien minuten. Destijds wijselijk ingekort, op de heruitgave is nu de volledige ‘unedited’ versie te vinden. Leuk om te hebben en een keer te horen, maar meer toch niet.

The Seeds in de 2012-heruitgave bevat de remaster (uiteraard in mono!) van het oorspronkelijke album. Van de tien bonustracks verscheen er één al in 1977 op een heruitgave, de negen andere zijn ‘nieuw’. Naast Evil Hoodoo is ook Daisy Mae opmerkelijk. Een nummer waarin zanger Saxon op jaren vijftig-wijze speelt met meisjesnamen. En omdat Pushin’ Too Hard zo’n icoon uit de garagerock is geworden, is het bijzonder interessant om de allereerste take te horen. Een stukje minder rauw nog, iets voorzichter dan de definitieve versie.

Wie iets van de sixties –garagerock in huis wil hebben, moet absoluut beginnen met Nuggets. De dubbel-LP uit ’72 is moeilijk te vinden, maar in 1998 verscheen een  feitelijk net zo essentiële 4 cd-box, met per saldo dus drie cd’s aan ‘bonustracks’.  Samen meer dan honderd ‘one hit wonders’, allemaal met hun beste nummer. Van The Chocolate Watch band tot The Amboy Dukes (met Ted Nugent), van The Lollipop Shoppe (pre-Dead Moon) tot The Golliwogs (later Creedence).

Maar wil je de garagerock band voor band te lijf gaan, dan is (naast Love, The Electric Prunes en The Beau Brummels) het debuutalbum van The Seeds een van de eerste waar je naar op zoek moet. Kies dan meteen voor deze uitgave. Eerdere uitgaven hebben minder bonustracks of missen soms zelfs een van de twaalf oorspronkelijke nummers.