Tegenwoordig uit Rudy Trouvé (ex-dEUS, Love Substitutes) zich via Screen als theatermaker, al blijft hij ook muziek maken. Zo bevat Screen/Crossroads de muziek bij de theatervoorstelling die hij samen met kunstenaar/theatermaker Simon Allemeersch (Rabot 4-385 waar Trouvé ook al de soundtrack voor maakte).

Rode draad van de voorstelling: een man (‘Robert Janssens’) voor wie het onderscheid tussen realiteit en fantasie er haast niet is, die droomt, die de weg kwijt is in het leven. Een wat radeloze, gedesoriënteerde man die niet goed (meer) weet wie hij is en welke richting hij nu juist uit wil. Althans, tot hij een gidsende figuur tegenkomt, duivels en infernaal, waarbij niet echt duidelijk is of de intenties van zijn gegids wel degelijk authentiek en oprecht zijn. Tijd en realiteit vervagen ten voordele van de droomwereld, hetgeen de makers toelaat om een vrije, losse en associatieve insteek erop na te houden waarbij sprake is van een ‘logica van de onlogica’.

Bedoeling van de voorstelling is onder meer om een heel eigen universum te creeren, een multidisciplinair iets waar liefde voor theater, film, muziek en dans bijeen kunnen komen. In die zin is de voorstelling een hutsepotje aan ideeen en gelijkgestemde mensen en zielen die elkaar vinden.

Als ruggegraat is er de muziek, die in twee luiken uiteenvalt. Enerzijds is er de A-kant of de eigenlijke soundtrack (met usual suspects als Elko Blijweert en Mauro Pawlowski), aan de ommezijde krijgt Gunter Nagels vrij spel om enkele songs van blueslegende Robert Johnson te herwerken naar het Nederlands.

Zoals te verwachten brengen Trouvé een bijzonder gevarieerde en eclectische soundtrack, eentje die helemaal past binnen diens oeuvre. Bijzonder is dat er gewerkt wordt met verschillende stemmen (soms in het Frans, zoals in het melancholisch sfeertjes hangende How We Met, soms in het Duits zoals tijdens The Endless Carpetwalk). En ook qua vermenging van muzikale genres en stijlen is het een bijzonder vruchtbare oefening. Soms vertrekt Trouvé vanuit een prachtig intieme, sfeerscheppende schets zoals The Reptilian Brain om die vervolgens wat verder in te kleuren met echo’s van The Cure. Elders is er wat meer ironie aanwezig (het upbeat A Romantic Killing).

Daaruit haal je dat Trouvé bij uitstek schetsmatig blijft werken. Het donkere aspect (Donkeymasks) kan hij helemaal overlaten aan collega Mauro Pawlowski, terwijl het dromerige (de altijd-onderweg-zijn blues Driving) echt veel meer gegrond is in diens eigen leefwereld. Daar waar er tekst is wordt die gevat in eerder fragmentarische stukken, al valt ook sterk op dat Trouvé & co zich duidelijk hebben laten inspireren door Goethes’ Faust (The Mime Show met gastrol voor Warre Borgmans).

Gaandeweg wordt steeds duidelijker dat je hier te maken hebt met de soundtrack die een beetje overal wat haalt (elektronica, pop, new-wave, kleinkunst,..). Voor sommigen is het vals sentiment, anderen worden er door geraakt. Neem als voorbeeld Main Theme In A Bar, een van de vele instrumentals waarin deze keer heel even de geest van Ry Cooder weerklinkt.

Twee korte stukken vormen het verbindingsstreepje met kant B (From A To B), waarin Gunter Nagels de blues van Robert Johnson in een Nederlandstalig jasje steekt. Ik & Satan doet zijn voordeel met een westernsfeer, maar de zang is uiterst gebroken en helemaal doorzopen. Dat blijft ook zo bij Tot Laat Na Vier en verder. Naar mate het album vordert, voel je hoe ze toewerken naar de finale reprise van Alle Liefde Is Zoek. Misschien nog wel de meest opvallende in de reeks: Balzak Blues. Wie Johnson zegt, zegt  vanzelfsprekend ook Chicago (een vingerwijzing naar Dead Man Rays’ ‘Cago’?). Het levert een wat oorspronkelijke en intrigerende blik op blueslegende Johnson (diens Hellhound Trail wordt Hellehond bijvoorbeeld), die zijn ziel zoals de mythe stelt verkocht aan de duivel. Op de Crossroads uiteraard, van waaruit het eigenlijk echt alle richtingen uit kan gaan.