The Roseline
Blood
Een handvol langspelers prijken ondertussen op de discografie van The Roseline, deze formatie uit Kansas is opgebouwd rond het songwerk van zanger Colin Halliburton. Halliburton groeit op met indie rock en postpunk maar ontdekt tijdens zijn late tienerjaren in New Mexico waar hij kunstgeschiedenis studeert in Santa Fé, de muziek van Whiskeytown en Lucinda Williams betekent een openbaring en de rechtstreekse aanzet voor een muzikale zoektocht.
Het verhalend songwerk van Townes Van Zandt , Gram Parsons en Conor Oberst vormen eveneens een niet te onderschatten factor. Ondanks de inbreng van de zeskoppige band blijft de instrumentatie op Blood eerder sober en ingehouden. Een bezwaar is dat geenszins, Halliburtons zachte, expressieve zang in verhalen over het (zijn?) leven en de liefde of het ontbreken ervan in een wat troosteloos kader van de Midwest, komt zo nog beter uit de verf.
We zijn meteen mee met een countynesk door pedalsteel bezwangerde Hurry Up And Wait en ook het met een fluisterende saxtonen gelardeerde Morning In A Dress charmeert enigszins. Het wordt even wat minder met een (te) voorzichtig voorbij kabbelend Held Your Hair. A Destination begint weliswaar veelbelovend met een fijne vioolintro maar verliest even onderweg zijn aantrekkingskracht.
Ingetogen songwerk zoals Tennis Tan en bovenal Nocturnal, een subtiele pianoballade met weerom verfijnde omkadering van de viool vormen onbetwiste hoogtepunten. In How To Be Kind schieten de begeleiders even uit de sloffen maar het blijft bij eerder bezadigde pop dan prefereren we het meer bij alt country aanleunende Maze Of Glass. Het (te) eenvormige karakter speelt The Roseline wel eens parten zoals in de minder geïnspireerde staart van Blood helaas nog eens aangetoond wordt, in zijn geheel beschouwd is de vijfde langspeler een niet onverdienstelijk werkstuk. Begin november komt The Roseline naar de Lage Landen.