Men zou terecht denken dat de Ierse indie/rockband The Plea aandelen heeft van U2. Het viertal klinkt op The Dreamers Stadium verdacht veel naar die sparkling tones van U2-gitarist David Edge Howell Evans en heldere uithalen van de karakteristieke frontman Bono. Een legitieme reden om de band bij voorbaat te straffen? Nee. The Dreamers Stadium is namelijk een buitengewoon aangenaam album voor de komende zomerdagen.

De plaat begint met de explosieve openingstrack getiteld Staggers Anthem. Een nummer dat dezelfde immense kracht heeft als een schijnende zon in de woestijn. Beschouw het als frequenties die binnenkomen als elektronimpulsen. Deze opener blijft je triggeren totdat de spanning er letterlijk en figuurlijk vanaf is. De song sleept je als het ware mee naar opvolger The Odyssey: een zoetelijk nummer zonder enige stemming in mineur. Die combinatie maakt het begin van The Dreamers Stadium ogenblikkelijk een opgewekt en fris album voor het gehoor.

Toch beschikt The Plea over een knop die onbeschroomd omgedraaid kan worden. En dat gebeurt dan ook. Praise Be is een wat moderne en rauwe variant van voorganger The Odyssey. Het sterke refrein zorgt telkens opnieuw voor een bepaalde climax in het nummer. Pompende drumpartijen en zingende gitaarriffs zorgen ervoor dat indieband The Plea geen enkele seconden verveelt.

Wie dacht dat het kruit al verschoten was, heeft het mis. Feel It Ticking loopt als een sneltrein zonder eindbestemming: één intense flow. De track is dermate presto, zodat we niet eens het besef krijgen dat het iets meer dan drie minuten durende nummer tóch een eind heeft. Beschouw het als een compliment.

Toch blijkt zo’n snelle vaart niet altijd de juiste formule te zijn. We horen namelijk dat The Plea op The Dreamers Stadium niet over een robuuste handrem beschikt. Het nonchalante I Am The Miracle is daar een prima schoolvoorbeeld van; want vijf tracks achter elkaar met dezelfde velocity is teveel van het goede. I Am The Miracle is een track die daar onder lijdt en vervolgens nauwelijks tot geen adem op het album krijgt.

Halverwege het album schenkt The Plea nog geen aandacht aan ballads of gedeisde tracks. De gedachte blijft simpel: lomp doorraggen tot het einde. En dat is net het verdiende minpunt. Het repertoire van het album mag toch nog eens goed onder de loep bekeken worden. We hadden liever een afwisselende repertoire willen horen. Maar wat tussen neus en lippen gezegd mag worden, is dat Send It Out een voltreffer op de plaat is.

Aan ballads wordt pas op het laatst aandacht geschonken. Too You To Die en When The Boat Comes Home mogen daarom ook voor de afwisseling veel eerder in de lijst komen te staan, maar op dat lumineus plan zijn de heren nog niet gekomen.

The Dreamers Stadium is een uitstekende plaat met hier en daar commerciële uithalen. Trots mogen deze Ieren zijn, want dit album is van eersteklas kwaliteit.