Het is een grote eer als er een bloem naar je genoemd wordt, en zeker als deze ook nog het symbool van de liefde is. The Paper Kites nodigt een tiental zangeressen uit die hun songs vertroetelen, een voedingsbodem geven, en ze laten opbloeien. Veelal uit een andere streek afkomstig, waardoor ze toch net die specifieke achtergrond toevoegen. De een ingetogen en teder, als een ontwikkelende knop die schuchter met de buitenwereld kennismaakt. De ander groots, in de kracht van hun schoonheid. Soms een beetje stekend, soms juist breekbaar. Hoe mooi is het om deze stemmen aan die rozen te koppelen, het ultieme geschenk waar elke vrouw naar verlangt. Het is niet geheel toevallig dat een drietal vocalisten naar de roos genoemd zijn, want daar hebben we het over; Roses.

Het is ook voor de Aussies van The Paper Kites wat onwennig. De popsound op de vijfde studioplaat is voornamelijk naar een sobere ingetogen houding teruggebracht om als uitnodigende gastheer aan de wensen van de dames te voldoen. Sam Bentley en vooral Christina Lacy offeren hun warme kenmerkende stemgeluid op om die stap opzij te zetten en ruimte voor deze gewaagde verrassend goed uitpakkende aanpak te maken. Feit is wel dat ze vaak erg dicht bij die kernbasis van Christina Lacy in de buurt komen. Het For All You Give duet met de Britse Lucy Rose is de enige keer dat ze ervoor kiezen om twee vrouwenstemmen universeel samen te laten smelten.

Roses opent met een paar tracks die zich nog mooi in die onschuldige ontdekkingsfase van de ontwakende schoonheid van het prille leven bevinden. De Portugese MARO laat zich in Walk Above the City door de warmte en de siësta van haar geboortegrond leiden, waardoor ze er een aangenaam lazy accent oplegt; breekbaar als een jonge stengel. Sfeervolle gitaarakkoorden geven Sam Bentley de ruimte die de uit Boston afkomstige Aoife O’Donovan zalvend in de net zo verstillende Americana folkrock van Climb on Your Tears overneemt.

Vanuit Nieuw Zeeland voegt Lydia Cole een breed uitgemeten vrije Into The Wild landschapsbeleving aan Dearest toe. Een ware ontdekkingstocht die langs de kolossale watervallen met voortkabbelend gepingel de begroeide Tolkien achtige natuur laat leven. Een voorliefde die net zo identiek in de heimelijke hang naar het thuisfront van landgenote Gena Rose Bruce in het kampvuurnummer Take Me Home centraal staat. Zeg maar, de jonge speelse door de wind voortbewegende rozenblaadjes van de plaat.

Het meer uptempo Steal My Heart Away is de eerste volgroeide bloem die zich in de sfeervolle jaren tachtig folkpop herplaatst. De Australische Julia Stone, die solo maar ook vooral met haar broer Angus menig harten van de ontroerende folk liefhebbende luisteraars raakt is met het door steviger gitaarwerk uitgevoerde Without Your Love die bekende naam waarmee ze de aandacgrovan het grote publiek trekken. Hier is ze gewoon net zo indrukwekkend als de overige dames aanwezig; niks meer en niks minder. Eigenlijk is het toch wel de Zweedse Amanda Bergman die met het tranentrekkende, maar oh zo zelfverzekerde Crossfire haar van de troon stoot.

Ja, die nadruk ligt uiteraard op Australië. Het contact leggen gaat ondanks de grootte van het gigantische land juist in deze tijd gemakkelijk, omdat daar volgens dezelfde wetgeving en coronaregels gehandeld wordt. Gena Rose Bruce brengt haar roots zo perfect met de band samen, waardoor ze bijna naar die blikvangende rol van Christina Lacy in het bijna familiair aandoende Lonely solliciteert. De tevens uit Australië afkomstige Ainslie Wills heeft iets traditioneels Iers in haar dromerige Steal My Heart Away uitvoering wat je ook daadwerkelijk bij de uit Ierland afkomstige jongeling Rosie Carney terughoort, die met de volwassen By My Side pianoballad op moederlijke wijze Roses afsluit. Roses is een mooie ode aan de tederheid van de liefde, maar nog meer een pakkend eerbetoon aan de vrouw in het algemeen. Een verlaat Valentijnsdagcadeautje.