De Guillotine Remixes horen bij het vorig jaar verschenen album Abolition Of The Royal Familia. Hoewel een nieuwe plaat van The Orb al tijden niet meer zo veel aandacht krijgt als in de jaren negentig, betekent dat niet dat de groep zomaar terzijde kan worden geschoven. Zeker, opperhoofd Alex Paterson omringde zich door de jaren heen met verschillende muzikanten en producers, hetgeen de consistentie van de output niet altijd ten goede kwam, maar de lange lijst releases van de afgelopen twintig jaar bevatte toch zeker het nodige lekkers. De titel van het album uit 2018, No Sounds Are Out Of Bounds, was natuurlijk nog steeds typerend. Dat album kwam mede tot stand met producer Michael Rendall, die ook meewerkte aan Abolition Of The Royal Familia. En dat album was niet verkeerd.

De luxe versie van Abolition Of The Royal Familia ging al gepaard met dubversies van de tracks van die plaat en nu is er een tweede companion piece. Dat is wel behoorlijk veel extra materiaal voor een regulier album, maar het past wel bij The Orb. In 1991 waren er bijvoorbeeld al de Aubrey mixen die teruggrepen op het succesalbum Adventures Beyond The Ultraworld. Die mixen kwamen vooral van mensen die hadden meegewerkt aan dat album. Hetzelfde idee leidde recentelijk tot de Guillotine Remixes, een verzameling remixen van onder meer Youth, Moody Boyz, David Harrow en Andy Falconer.

Oudgediende David Harrow, onder meer bekend van zijn werk met Anne Clark, Mark Stewart en Jah Wobble, remixt hier Daze en Narcotics. Hoewel deze versies niet opvallend zijn te noemen, is zijn levendige, dikke basgeluid in ieder geval een smakelijk extra’tje. Laatstgenoemde track verwijst overigens naar de linken die in de 17^e en 18^e eeuw werden gelegd tussen de opiumhandel en de Engelse koninklijke familie. Ook Violeta Vicci levert twee mooie tracks, beiden belichamen – net als de originele versies – de zweverige, beatloze kant van The Orb; boven de wolken, hemelse pracht. Ook Slave Till U Die (Waterboarding) in de Andy Falconer mix is zo’n atmosferische reis in de ruimte. De trip duurt bijna tien minuten, maar het idee achter dit nummer komt nog wel even langs, als een reality check: ‘The comfort you demanded is now mandatory / Be happy / At last, everything is done for you’. Het is een citaat van Jello Biafra dat de afgelopen 25 jaar alleen maar relevanter is geworden. The Orb heeft qua engagement altijd al een gezonde hoeveelheid noten op de zang gehad – de titels die dit laatste album vullen zijn veelzeggend – maar niet zelden gaan die boodschappen natuurlijk voor een groot deel op in de geestverruimende tripmuziek van Paterson c.s. Hier is dat, voor enkele tientallen seconden, toch even anders.

Variatie genoeg, ook op dit remix-album dat vrij vaak nog aardig in het spoor van zijn voorganger blijft: Queen Of Hearts is ook nu een dikke dubstep/drum ’n bass-track. Leuk om hier de Moody Boyz, bekend van hun link met The KLF en platen op XL en Guerilla Records, weer eens te horen. Van een geheel andere orde is Weekend, een glossy, ambient, chill out pianotrack uit de handen van Dom Beken & Kris Needs.

Interessanter, en beter aansluitend bij The Orb is de remix van Ital Orb (Iron Chair) door Gaudi; van spacey meer richting dubby, vol vocale samples en met die kleurrijke nineties vibe. Natuurlijk ademt ook dit remixalbum regelmatig dát decennium, de periode dat The Orb groot werd: Honey Moonies (Burnt At The Stake) bijvoorbeeld, is een mooie, diepe, klassieke clubhousetrack (die de verontrustende titel overigens niet bepaald onderstreept). Shape Shifting pt. 1 was vorig jaar een opvallende track, vooral dankzij de trompet van Roger Eno. Remixer Youth, die Alex Paterson al kent sinds diens dagen als roadie bij Killing Joke, behoudt de mooie organische, troostende sferen én de trompet. Voor de tweede helft van de track heeft hij nog een beat en een lekkere versnelling in petto. Haw Kings (Pear Of Anguish), is ook vintage Orb, met een uitleg van het universum, natuurlijk verwijzend naar Stephen Hawking. Lost Stoned Pandas trekken deze remix naar de tien minuten en verdubbelen hiermee de speeltijd. De strijkers krijgen deze keer gezelschap van een effectvolle, scheurende gitaar.

The Orb schotelt aan het einde van het digitale album nog een gloednieuwe track voor: Off The Beaten Trax (Knee Splitter), een lekkere diepe acid house track die de hoogtijdagen van Chicago terughaalt. Natuurlijk kruidt The Orb de track nog wel met een paar eigenzinnige injecties en zijsprongen. Jammer dat deze track het vinyl en de cd niet heeft gehaald heeft. Hopelijk duikt Off The Beaten Trax (Knee Splitter) in de toekomst nog eens, met meer fris nieuw werk, op een mooie 12 inch op. Na alle dubversies en remixen van de muziek op The Abolition Of The Royal Family mag The Orb de blik nu wel weer vooruit richten. Maar ondertussen vermaken we onszelf nog wel even met dit ‘koninklijke’ tweetal.