Neen, het is geen typefout in de titel, het songwerk van frontdam Stine Adreassen vertrekt vanuit verschillende vrouwelijke standpunten. De zangeres is al een tijdje actief in Noorwegen met haar combo The Northern Belle maar bleef (te) lang onbekend in onze contreien. We Wither We Bloom vormde ruim een jaar geleden een bijzonder aangename kennismaking met een verfijnde  countryneske sound. Het maandenlange verblijf van Andreassen in Nashville was daar niet vreemd aan, bovendien sijpelt de heimwee naar het verre Noorden onmiskenbaar door.

Ondertussen evolueerde het combo uit Oslo, dat de productie in eigen handen neemt, naar een verruimde benadering met een meer gelaagde sound. Op de coverfoto van The Women in Me danst een jonge vrouw, gulzig naar een onbewolkte blauwe hemel reikend. Bij dit tafereel vormt de opener Kaleidoscope Dream een perfecte soundtrack met echo’s van de zonnige folkpop die vanaf de late jaren zestig tot begin zeventig vanuit de Californische Westkust naar Europa overwaaide. Op een langoureuze combinatie van stemmen- en snarenpracht drijven we  zalig verder met de wonderlijke titelsong.

Naast de oude kompaan en producer Marcus Fosgren  figureert goed volk uit de Nordicana scène op de sessies. In het van Sufjan  Stevens geleende Chicago wordt de lieflijke zang van Andreassen geflankeerd door het cosmic country collectief Darling West en Louien. Die zangeres die samen met Stine in het nevenproject  Silver Lining werd gesignaleerd en ondertussen succesvol het solopad verkent, duikt samen met die andere Noorse folkfee Siv Jakobsen terug op in No Rush.

Die verstilde passage is een van de hoogtepunten. Summer’s End is een van de laatste songs die de betreurde John Prine ons nalaat, de tedere interpretatie van Andreassen vormt de perfecte afsluiter van dit bescheiden epeetje van groots allure.