×

Recensie

Eigentijds

13 maart 2014

The Necks –

One

Geschreven door: Henning Bolte

Uitgebracht door: ReR Megacorp

One The Necks Eigentijds 5 The Necks – Open Written in Music https://writteninmusic.com

Hoe je het ook wendt of keert, op zijn zij, op een punt … een driehoek blijft een onverbrekelijke eenheid. Ieder onderdeel moet steeds mee in verhouding tot de andere twee. Dat het Australische trio The Necks een piano-trio is, hoor je aan de muziek niet meer. Het drietal van pianist Chris Abrahams, bassist Lloyd Swanton en drummer Tony Buck doet sinds 1987 zijn eigen ding. Open is reeds hun zeventiende album. Het stond wereldwijd op veel best-of-lijsten van vorig jaar. Nu komt het eindelijk ook hier ook aan en dan zelfs ter gelegenheid van een live-optreden in het Bimhuis op 23 maart, een bijzonderheid zonder meer.

Open heeft bestaat uit één track van 1 uur en 8 minuten. Dat er met eenvoudige repeterende motieven gewerkt wordt of dat het minimalistisch of trance is, zegt nog niet zo veel over de muziek (of is zelfs misleidend).

Om de muziek van Open te ervaren, is beluistering van die ene track aan één stuk het beste en meest voor de hand liggend. Na een tijd zal me realiseren dat er duidelijk te necks102172onderscheiden onderdelen zijn, in total acht maar men zou er ook nog kleinere eenheden en overgangen in kunnen waarnemen. Het stuk opent met zacht doorresonerende piano-snaren met bijkomende menging van een hoop diffuse boventonen interagerend met het geluid van gongs en bekkens. Na vier minuten zet een piano-motief in dat onregelmatig herhaald wordt. Het is echter geen repeterend patroon als in de minimal music. Het is een fragmentarisch begin-motief en een begin die alsmaar niet doorzet waardoor na een tijdje het hele onbewuste verwachtingspatroon terloops in elkaar stort. Juist daardoor is de weg dan open en vrij en zijn we bij de erste transitie. Ook nu opnieuw geen repeterende reeksen maar onregelmatig maar steevast terugkerende tikken op basgitaar en percussie die een wat unheimische, licht dreigende sfeer oproepen. Verloop en regelmaat herinneren eerder aan geluiden in de natuur met een heel eigen kadans en wisselwerking. Na achttien minuten doemt de eerste ostinato met de piano op aangevuld met drum-rolls. In het gedeelte van na de drieentwintigste minuut word teen pastorale sfeer opgeroepen en veranderd de terugkerende pedaaltoon in spectrale orgeltoon – sophisticated gemixt! Rond de achtentwintigste minuut verglijdt het geheel voor een tijdje drone-achtig en begnt rond te zingen. Er gebeurt dus vrij veel en we zijn pas op de helft.

Het volgend gedeelte rond de tweeendertigste minuut klinkt als een dust devil c.q. sterker nog als een opkomende cycloon. Indrukwekkend hoe dat akoestisch met een beetje subtiele elektronica als neckscpan001-5000cumulatie van klanken voortgebracht wordt. De volgende fase klinkt zelfs als een enorme ocean-golf die aan komt rollen. Het wordt steeds duidelijker dat de klanken een soortgelijke logica volgen en kadans hebben als klanken en geluiden in/van de natuur, de zogenaamde geo- en biofonie. Het mooie bij de muziek hier: door het mengen en schuren van lagen ontstaat een zingen dat boven de lagen oprijst. Na nog meer overgangen rest een leeg, onbestemd landschap met een steeds langzamere puls, wegstervend. Verrassend genoeg doemen dan op een gegeven moment de beginmotieven weer op waaruit gaandeweg een bijna koraal-achtige stemming oprijst.

Wat men bij het beluisteren kan ervaren, is de spanning en de wisselwerking tussen de vastigheid van het landschap en daaarin constant beweging, visueel en nog meer qua klanken, auditief. Het is iets wat niet op imitatie berust maar op diep luisteren en klanken de ruimte geven. Het moge duidelijk zijn dat dit geen minimalisme als stijl of methode is maar dat het iets doorwrochts, heel eigens is. Een ingrijpend. Dat het uit Australië komt, is dan eigenlijk ook niet meer zo verbazingwekkend …



  1. Open