Wat is het Gentse The Milk Factory toch een bijzondere band. We zagen ze in 2018 al spelen op de vermaarde Gentse Ham Sessions toen ze nog maar net hun eerste, als de bandnaam getitelde, EP uit hadden en we waren gelijk verkocht. Met Aula maken ze nu hun albumdebuut en wat een traktatie is dat.

The Milk Factory maakt, zoals verrassend veel jonge Belgische bands die vanuit de jazz opereren en daar steeds weer heel nieuwe wegen in vinden, veelal ingetogen composities. Het zal vast te maken hebben met het feit dat bandoprichters Edmund Lauret (gitaar) en Thijs Troch (piano) in hun andere bands (respectievelijk Nordmann en Hypochristmutreefuzz) juist het dak er bij elk optreden vanaf spelen.

Voor de ingetogen, dromerige en avontuurlijke muziek die ze met The Milk Factory maken hebben ze in Jan Daelman (fluit), Viktor Perdieus (sax), Benjamin Elegheert (drums) en in Kobe Boon (bas), die met het trio Steiger ingetogenheid ook al nieuwe hoogten geeft, de perfecte muzikanten om zich heen verzameld.

De progressie heeft vanaf hun eerste EP wel heel flink doorgezet want wat een wonderschoon album is Aula geworden. In totaal elf prachtige composities die in arrangementen en instrumentkeuze zorgvuldig zijn samengesteld. Hoe vreselijk mooi klinken de blazers, piano en elektrische gitaar toch samen en hoe vloeiend glijden de bas de drums daar onderdoor.

Melancholie in warmbloedige melodielijnen versmolten met flarden tegendraads  (Tref) immer vol avontuur  en sprankeling. De composities op Aula bewegen zich in een veld dat net zo spannend en uitdagend klinkt als dat ze je omarmen en emotioneren. Composities die vanuit de vrijheid van jazz gevormd zich door vooral de fluit dan weer akoestische gitaar net zo gemakkelijk richting de folk duwen.

Composities die dan weer de wonderlijke Milk Factory stijl fraai neerleggen (Verrevan, Groef), gelijk imponeren (Whistle Island, de titeltrack), verrukkelijk meanderen (Gitaar 2), dat weer licht schuren (Schroom), gloeien (Bunny) of ronduit bloedmooi zijn (Houtdokken). Maar eigenlijk klinkt alles op Aula even wonderschoon en tijdloos. Composities die zich gelijk diep in de ziel nestelen.

Aula betekent gelijk aan het begin van 2020 dat we meer dan gelijk hadden met drie Vlaamse jazz-georiënteerde albums in de top 10 van 2019. Qua uitdagende jazz is er momenteel geen mooiere ontdekplek dan Vlaanderen. The Milk Factory levert wederom het prachtige bewijs.