Gelukkig!!! Ruim halverwege een postmoderne allemansvriendpresentatie, waarin onder meer wordt gerept over de intrigerende dubbelzinnigheid in het materiaal van The Mercy Brothers, kan de biograaf op de website van de band er toch niet omheen: “in the end, they do want to make their audience think about redemption”.

Eerder heeft de uitvoerig geciteerde medeoprichter Mark Meaux op zijn minst de suggestie gewekt dat gospel voor de Broeders een vrijblijvende aangelegenheid is. Dan was de plaat echter tot een loze historische reconstructie geworden. Voorwaarde van authentieke gospel is nu eenmaal dat de artiest(e) gedreven wordt door de overtuiging dat hij of zij een instrument is om Gods boodschap onder de mensen te brengen. Dat zal bijna elke lezer op zijn best als een manifestatie van grootheidswaanzin beschouwen (leg anno 2013 eens uit dat het menselijke instrument in kwestie zichzelf met ouderwetse deemoed echt als niet meer dan een werktuig ziet…), maar de waarachtigheid en hiermee de artistieke rechtvaardiging en fascinatie van de muziek hangen af van het geloof van de uitvoerders in hun evangelische missie.

We mogen dus – al was het alleen maar uit kunstzinnige overwegingen – in onze handen knijpen dat The Mercy Brothers hun idioom uiteindelijk niet slechts als amusement zien, want ze kunnen uitpakken met een kolkende gospel show. Frontman Kevin Sekhani zingt met alle vereiste rauwe passie, kreunend verlangen, en meeslepend strijdbare hoop, Mark Meaux maakt vooral indruk als moordend aanjagende gitarist, terwijl Garland Theriot letterlijk en figuurlijk elk register van de in dit genre onmisbare toetsenist beheerst. Bassist Cal Stevenson en drummer Greg Walls vormen een ritmesectie die qua soliditeit verwijst naar de in het repertoire uiteraard centraal staande Rock of Ages. De teksten zouden specifieker en sprekender zijn geweest als de heren iets beter thuis waren in de beeldenrijkdom van de Bijbel – trefzeker gebruikt in een lange traditie van stilistisch zo verschillende artiesten als Mahalia Jackson, E.C. & Orna Ball, Johnny Cash en Al Green – maar de geestdrift van de uitvoeringen maakt op dit punt heel veel goed. Laat ze Paradiso maar op zijn kop komen zetten!