The Mechanics zagen we op de meest recente editie van Jazz Middelheim nog een heel bijzonder concert geven. Nu verschijnt hun debuutalbum.

Initiator van het project is slagwerker Eric Thielemans (o.a. Tape Cuts Tape). Samen met een aantal bevriende muzikanten als gitarist Rudy Trouvé, Mauro Pawlowski (bas), gitarist Jean-Yves Evrard en de elektronics van Hiele werkt Thielemans rond de muzikale erfenis van inspiratiebron Ornette Coleman. Vooral diens Dancing Inside Your Head (1977) gaf mee de aanzet tot dit bevreemdende collectief.

Niet alleen Colemans’ muziek, maar ook diens speelse en uiterst avontuurlijke attitude stimuleert de grenzeloze verbeelding van The Mechanics. Ornette’s geest is volop te horen, maar minstens evenveel dwarse eigenzinnigheid. Daarmee zou je kunnen stellen dat er een alles mag en kan sfeertje heerst. Wat deels ook klopt, The Mechanics gunnen zichzelf een prachtige vrijbrief om heerlijk loos te gaan.

Een paar luisterrondjes verder ervaren we dat het vooral de prikkelende percussie van Thielemans is en geheim wapen Hiele die de grondlaag voor The Mechanics leveren en echt aan de kar trekken. Pawlowski behoudt zijn immense cool op de bas en dat Trouvé en vooral Evrard de meest onorthodoxe geluiden uit hun respectievelijke gitaren kunnen halen is geweten. Samen vormen zij een hechte unit die soms flirt met kinderlijke genialiteit, maar evengoed ook erg grillig en bevreemdend uit de hoek kan komen.

Toch is dit debuut geen integrale herneming van Colemans’ klassieker. Her en der ontwaar je onmiskenbaar herkenbare melodieën, maar de muziek van The Mechanics speelt slechts losjes leentjebuur bij de avantgardistische freejazz van Coleman.

Opener Ode Aan Ornette neemt aanvang met pruttelende samples (“thank you Ornette! I finally understand”) en dik aangezette geluidslagen die heerlijk tegen elkaar schuren. Iets later transformeert de compositie naar een potente en vurige rocksound, waarin Trouvé (spoken word) en Evrard hun inner demon in kwijt kunnen. Nog iets later legt Hiele er een knappe pianopartij bovenop. Zo wordt duidelijk dat bij The Mechanics de groepsgeest heerst.

Als er iets het album kenmerkt, dan is het wel de zin voor avontuur, experiment en enthousiasme. Hoewel The Mechanics Are Dancing Inside Your Head slechts zeven composities telt, is het vooral bedoeld als een verslag inzake onderzoek naar compositie en geluid. Dat levert soms prikkelende, groovy en dansbare (!) momenten op, maar evengoed momenten waarop het bevreemdende karakter van de muziek overheerst.

Niet alleen Coleman is inspiratiebron, ook fans van Zappa en Beefheart gaan hier een dolle trip tegemoet. Neem er gerust het spannende Powercut Blues bij waarin de heerlijk opbouwende spanning tot een climax komt. Anarchistisch experiment, improvisatie en een bende die zich echt smijt – onder meer met composities als British Airways of ‘single’ Out Of Love Town, wat wil je nog meer?

Dolle plaat, dolle bende. The Mechanics are duidelijk back in town en ze zijn wel zinnens de boel op stelten (of net vice-versa) te zetten.