El Dorado is het vierde album van The Marcus King Band, de band rond de zeer getalenteerde zanger/gitarist Marcus King. Geproduceerd door (Black Keys) Dan Auerbach klinkt de band beter dan ooit. 

Voor diegenen die het nog niet weten: King is afkomstig uit een zeer muzikaal nest, zijn vader was bluesgitarist Marvin King. De sound van King’s band ademt een vintage feel met volop 70-ies-invloeden. Grofweg te scharen onder de noemer Americana cq southern rock, maar dan wel met een hoop funk, soul en gospel in het smakenpalet.  

Het album begint met de countrysoul-achtige ballad Young Man’s Dream, dat wat doet denken aan The Rolling Stones ten tijde van Exile On Main Street. Daarna laat hij horen ook flink te keer te kunnen gaan , zowel vocaal als instrumentaal met vet scheurende gitaren. Wildflowers & Wine borduurt ook weer verder op de gospel-invloeden die vaker zijn te horen op dit album.  

Daarom is de funky, met strijkers verrijkte soulballad One Day She’s Here weer verrassender. King hoeft niet zo nodig de macho uit te hangen, zoals veel andere muziekhelden uit het diepe zuiden van de VS. 

Zo ook Sweet Mariona, waarin King met een fijn rauw randje een weemoedig verhaal vertelt over een vrouw die hij ooit kende. Luister ook eens naar die pedal steelguitar! Zoveel ruimte ook voor de afzonderlijke muzikanten. Ze geven elkaar de ruimte, waardoor het geheel des te pakkender wordt. Beautiful Stranger en Break ademen vintage gospel en soul, met een mooie bijrol voor King’s Gibson-gitaar.  

Voordat het toch wat al te zoetig zou worden pakt King uit met het rauwe, dreigende Say You Will. De nasaal scheurende Gibson-gitaar zorgt voor de kers op de taart in dit nummer. Too Much Whiskey is gewoonweg countryrock. No Pain is wederom een gevoelig nummer met veel ruimte voor sfeer en gospelstemmen. Liefhebbers van het beste werk van The Band, The Allman Brothers, Derek Trucks en vooral de onvolprezen Leon Russell komen met deze band zeker aan hun trekken.