×

Recensie

Roots

01 oktober 2018

The Marcus King Band

Carolina Confessions

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Concord

Carolina Confessions Marcus King The Marcus King Band Roots 3.5 The Marcus King Band – Carolina Confessions Written in Music https://writteninmusic.com

Ik had nog nooit van Marcus King gehoord tot ik het verzoek kreeg om zijn nieuwe album te recenseren. Dat mag ik mezelf aanrekenen want halverwege het eerste nummer is al duidelijk dat we hier te maken met een getalenteerd muzikant. De optredens in Nederland zoals op de rhythm & blues night in Groningen en zijn eerste twee albums heb ik gemist, maar die schade hoop ik een keer in te halen. Carolina Confessions is het derde album van The Marcus King Band en dat is een plaat waarvan heel wat mensen blij gaan worden.

Marcus King komt uit het zuiden van de Verenigde Staten en dat hoor je terug in zijn muziek. Vrijwel alle liedjes hebben dat warme, laid-back gevoel dat menig muzikant uit de zuidelijke staten eigen is. Dat relaxte bluesrockgeluid dat zoveel artiesten nastreven, schudt Marcus King moeiteloos uit zijn mouw. De naam van gezelschap eindigt overigens niet voor niets op Band want de groep bestaat uit zes muzikanten die naast jazz, psychedelica en blues natuurlijk ook invloeden van vakbroeders als The Allman Brothers en Tedeschi Trucks Band meebrengen. Het instrumentale spectrum is door piano, orgel, trompet, saxofoon, trombone veel breder dan bijvoorbeeld bij Gov’t Mule waar het vooral draait om gitaar, bas en drums. De stem van Marcus is behoorlijk soulvol en dat zou je niet verwachten als je de jonge knul ziet want qua verschijning lijkt hij wel de kleinzoon van Ronnie van Zant.

Na een paar nummers is duidelijk dat de geest van zowel The Allman Brothers als Tower of Power door de muziek waart. Op prettige, bijna gemoedelijke wijze trekken de nummers voorbij en voor je het weet is het album alweer (dik 48 minuten) voorbij. De aanstekelijke, enigszins melancholische mix van verschillende muziekstijlen luistert dus lekker weg, maar bevat tegelijk niets nieuws. Prijzen voor originaliteit zal Marcus King niet snel in de wacht slepen, maar dat lijkt me ook niet zijn ambitie. Hij wil gewoon een lekkere pot muziek maken en slaagt daar cum laude in.

Luister naar het eerste nummer Where I’m Headed en je hebt een goed beeld van wat je op dit album kunt verwachten. Een rustig piano intro, lekker gitaarwerk, voet van het gas bij de coupletten om vervolgens weer aan te zwellen in opmaat naar het refrein en natuurlijk een ingetogen gitaarsolo. Het navolgende Goodbye Carolina is hetzelfde laken een pak, midtempo, een beetje noodling op een slide gitaar en een fijne Allman Brother Band vibe. Op het relaxte Homesick is er een hoofdrol weggelegd voor de blazerssectie, terwijl we 8 A.M. toch wel wat invloeden van de band Chicago (zoals ze klonken in hun begindagen). Het tempo op de eerste vier nummers ligt laag, daarom is het enigszins rappere How Long een welkome afwisseling. Halverwege is wel duidelijk de Marcus King Band met goede nummers op de proppen komt, maar ook dat die wel erg in elkaars verlengde liggen. Remember verandert dat beeld niet ondanks de prominente rol voor de akoestische gitaar. Side Door en Autumn Rains volgen de inmiddels wat voorspelbare formule. Bij Welcome Round’ Here leven we weer op dankzij de blazerssectie en de vrolijke sfeer. Het nummer sluit conform de southern rocktraditie af met een mooie climax waarin dit keer niet de gitarist maar saxofonist een hoofdrol heeft.



  1. Where I'm Headed
  2. Goodbye Carolina
  3. Homesick
  4. 8 a.m.
  5. How Long
  6. Autumn Rains
  7. Confessions
  8. Side Door
  9. Remember
  10. Welcome 'Round Here