Ambitie kun je Stephin Merritt, de grote man achter The Magnetic Fields, niet ontzeggen. Met het vijf albums tellende 50 Song Memoir, zeg maar zijn leven in 50 songs verknipt, heeft hij een absoluut meesterstuk geklaard.

Eigenlijk kun je zeggen dat 50 Song Memoir een vervolg is op het al net zo ambitieuze en wonderschone 69 Love Songs dat Merritt met Magnetic Fields in 1999 uitbracht. Inderdaad 69 love songs over 3 albums verspreid en allen met overtuigingskracht en emotionele beleving geschreven. Hoewel Merritt zelf zei dat het niet perse songs over liefde waren als wel een album over liefdesliedjes, die hij dan weer heel ver van de liefde af vindt staan. Het bleek een baanbrekend album voor de band. Er volgden 3 verrassende albums met i (2004), Distortion (2008), Realism (2010), waarop ineens geen synthesizers meer te horen waren, voor een synthlover als Merritt een grote verandering. Hij noemde de serie de non synthesizer trilogie. In 2012 volgde Love At The Bottom Of The Sea waarop Merritt de bandsound weer met de van hen bekende mix van akoestische instrumenten gemengd met synthesizers verder uitdiepte.

Merritt begon met het schrijven en opnemen van de songs voor 50 Song Memoir exact op zijn vijftigste verjaardag op 9 februari 2015. Hij belandde al snel in een creatieve piek die hem een enorme berg songs opleverde. Hij nam deze vervolgens in zijn thuisstudio met een veelvoud aan instrumenten, wat er, zoals de legende gaat, meer dan honderd waren. Zoals ik al eerder zei, ambitie kan Merritt niet ontzegd worden. Ook de productie van het album deed hij grotendeels zelf, al vroeg hij uiteindelijk ook Thomas Bartlett (Anthony and the Johnsons, The Gloaming) en ‘longtime companion’ Charles Newman om wat hulp.

50 Song Memoir is een zeer bijzonder Magnetic Fields album. Vooral ook omdat Merritt voorheen niet echt persoonlijke songs schreef en nu in tijdsbeelden zijn leven schetst. Merritt diepte, met de hulp van zijn moeder (de vroege jaren) en zijn goede vriendin en Magnetic Fields bandlid Claudia (de later jaren) uit zijn geheugen, en welke gebeurtenis de meeste indruk op hem maakte in zijn specifieke levensjaar. Die kunnen zo uiteen lopen als het geen geld hebben in zijn jeugd (Haven’t Got A Penny), het schrijven van songs op zijn favoriete plek (het overweldigende Be True To Your Bar) als over liefdesperikelen (Stupid Tears). Maar er is natuurlijk zoveel meer met vijf albums en vijftig songs.

Opvallend is hoe briljant Merritt de songs op volgorde heeft gezet. Vanaf het allereerst moment word je de muziek ingezogen. Niet alleen geïntrigeerd door de manier waarop hij zijn leven tekstueel in songs heeft vastgelegd maar juist ook door de manier waarop hij dit muzikaal heeft aangepakt. De instrumenten waarmee hij speelt, de songstructuren, de arrangementen gecombineerd met de persoonlijke teksten gezongen met zijn fraaie bas, echt alles klopt aan 50 Song Memoir. Opvallend is ook dat hij met de song persoonlijker wordt, je meer inzicht in zijn leven geeft. Het album krijgt door die emotionele opbouw een verrukkelijke onoverkomelijkheid. Een album waarop zo ontzettend veel te ontdekken valt wordt maar heel weinig gemaakt.

Natuurlijk is vijf albums vol muziek een ongelooflijke overdaad maar de manier waarop Merritt zijn leven op 50 Song Memoir muzikaal vorm heeft gegeven kan met recht monumentaal genoemd worden. Een album vol zoveel geweldige songs in zoveel verschillende sferen dat je er steeds weer iets nieuws in ontdekt. Op voorhand klinkt het idee van je leven in muziek vatten als een vrijwel onmogelijke klus maar Merritt heeft dit op een formidabele manier verwerkt en dat maakt van 50 Song Memoir een nog indrukwekkender meesterwerk als 69 Love Songs.