Als Sid Griffin niet aan een of ander boek werkt, zoals de voortreffelijke bio van Gram Parsons, Shelter From The Storm’, het verhaal achter Dylans Rolling Thunder Revue of de geactualiseerde editie van ‘Milion Dollar Bash’, over Dylan’s samenwerking met The Band, perfecte lectuur bij The Basement Tapes,neemt hij wel eens de mandoline op of haalt de gitaar uit de kist om samen met The Coal Porters te musiceren. De geschiedenis van  dat Anglo-Amerikaanse countyfolkcombo gaat terug tot ’89. In de jaren tachtig was Griffin overigens actie met The Long Ryders, een avontuur dat starte aan de Westkust met een jamsessie. Gitarist Steve Wynn stapt vrij vlug op om verder te gaan met Dream Syndicate. Griffin gaat verder met gitarist Stephen Mc Carthy, Greg Sowders  aan de drumkit en bassist Tom Stevens. Het kwartet bouwt in het spoor van The Flying Burrito Brothers en The Byrds een persoonlijke, alternatieve interpretatie van countryrock waarin psychedelische en garagerock elementen onderdak vinden.

The Long Ryders werden ontbonden in 87, maar inspireerden in niet geringe mate Uncle Tupelo met Jeff Tweedy , Ryan Adam’s Whiskey Town en nadien talloze anderen zoals The Jayhawks. Er volgen enkele reünies en in 2019 komt er na ruim drie decennia zelfs een langspeler met nieuw materiaal uit. Nu is er een opvolger van Psychedelic Country Soul.

Griffin wordt geflankeerd door  McCarthy en Sowden , het plotse overlijden van Tom Stevens wordt opgevangen door Murry Hammond (Old 97’s).  De titeltrack opent de score,in September November  vergezeld de viool van Kerenza Peacock(Coal Porters) de gitaren en aanstekelijke zangpartijen. Die klinken na al die tijd samen met de rinkelende gitaartjes nagenoeg onaangetast zoals in het lichtjes fantastische door McCarthy aangeleverde Seasons Change en het dromerige Flying Down.

Elmer Gantry is Alive and Well is rauwe  explosieve garagerock. Hand of Fate is een knap Dylanesk klinkend niemendalletje op Griffin’s wonderlijke mandolineklanken. Na het melancholische instrumentaaltje, Song for Ukraine belanden met To The Manor Born van psychedelische sferen naar de ragtime van That’s What They Say About Love. Het met zuigende harmonica en vervormde zang en barrel housepiano gedebiteerde Country Blues(Kitchen) leidt naar Tom Tom “he was the quiet one, Tom Tom the bottom end is gone, Tom Tom oh the mustery is long”, een ontroerende ode aan de ontvallen kompaan Stevens. Die krijgt na de ingetogen folk ballade God Takes Me Away overigens nog het laatste woord krijgt in het zelf gecomponeerde Flying out of London in the Rain.

Allerminst vrijblijvende retro van een stelletje sentimentele zestig plussers die de valkuilen van nostalgie en sentiment handig omzeilen met grandioze, doorvoelde Americana.