Eerder dit jaar werden we al zeer aangenaam verrast door Nicolas Jaar’s fraaie samenwerking met Dave Harrington, hetgeen toen leidde tot DARKSIDE’s machtige Spiral. En nu weet dat andere techno-icoon, de Fransman Laurent Garnier met z’n cross-over met het Franse psychedelische garageduo The Limiñanas en hun beider recente conceptplaat De Película dit succesverhaal te evenaren.

The Limiñanas?  De groep van de bebaarde Lionel en de roodharige Marie Limiñana, illuster garagerockgezelschap uit Perpignan, dat houdt van The Stooges en The Jesus and Mary Chain, maakte eerder al enkele opgemerkte oversteekjes met vooraanstaanden van New Order, Brian Jonestown Massacre en met de Franse filmster Emmanuelle Seigner in hun project L’Epée. Nu was het precies hun beider zwak voor dance, hypnotiserende psychedelica, trancemuziek, krautrock en Duitse progressieve bands als Can en Neu die de vonk bij Garnier deed overspringen. Wat volgde was een intens computerping-pong op afstand. Het verbluffende resultaat is een uniek ‘best of both worlds’ geworden, een trippy samensmelting waarin beiders kunnen even schoon schittert.

De elf overwegend lang uitgesponnen songs werden op Garnier’s verzoek volledig ontdaan van clichématige technokicks, maar door hem dan zo gemixt en voorzien van loops, geluidjes en ritmes dat de dancespirit er toch continu in rondwaart, zoniet eruitspat. Er is bovendien evenwicht tussen Garnier’s monumentale strijkersarrangementen en structuren en daartegenover de verdovende beats en drones uit het The Limiñanas-universum. Lange weidse, levendige instrumentals in westernsfeer, royaal doordrenkt met Morricone, tegenover de psychedelische fuzzy acidgitaren van The Limiñanas, hun swingende beats, diepe grooves en ruige rock’n roll.

De Película, luistert zo als een fascinerende, grootse soundtrack voor een film-noir roadtripfilm. Verliefd Frans tienerkoppel, halfstudent Saul en caravanhoertje Juliette, losers, als in David Lynch’ Wild at Heart samen on the road aan een bloedhete Franse zuidgrens. De verbeelding bij de etappes van hun hectische romance langs sombere industriële zones, smerige bordelen, schemerige discotheken vol broeierigheid, drugs en alcohol en sinistere personages, het worden evenveel hallucinante songs op een verzengende plaat.

Hé, is dit soms Tom Barman van dEUS’ Quatre Mains? Neen, het is wel degelijk de geest van Serge Gainsbourg die het prachtige openingsnummer Saul is binnengedrongen. Zwoel fluisterend Frans parlando-zang op een gelaagd schel hekwerk van Garniertexturen, psychedelisch repetitieve verlatenheid, de dans- en trancevibes van Can zijn gewekt. De tornado van intense ritmes zet zich voort in de even psychedelische rocksong Je Rentrais Par Le Bois… BB en in het sensuele Juliette Dans La Caravane.

Volgt jaardansvloerknaller, de bonkende, stomende nachtclubsong Que Calor! met een in het Spaans vuilzingende Edi Pistolas van de Chileense punkband Panico.

Het filmische, instrumentale Promenade Oblique, één lange pulserende beatsong, één massief, op krautrock geïnspireerd stuk highway-psychedelica. Garnier zelf levert even zijn zangbijdrage op Juliette Dans La Caravane en hij doet het nog eens op Tu Tournes En Boucle. Het geniale, instrumentale Steeplechase dan, regelrechte bezwering, met een hoofdrol voor het Hammond-orgel, een en al actie, een almaar tot trance herhalende discotheekmeestamper.

Slepende spoken-wordsong Juliette vervolgens als een nieuw perfect sensueel Gainbourg-Birkin-duet. Net zo erotisch zuchtend gaat Marie daar nog even mee door op een door drukkend onweer ingeleid Ne Gâche Pas L’aventure Humaine. In de spookachtig mooie tranerige ballade Au Début C’était Le Début komt voor het eerst de gekwelde stem van medetekstschrijver Bertrand Belin meecroonen.

Filmisch afsluitend, in de verte uit de western wegrazend verkeer, de verzengende klaagzang Saul S’est Fait Planter, langgerekte distortiongitaren, met de gejoste Saul meetreurende achtergrondvocals, tot alle geluiden van haast en wind zijn weggedeemsterd, tot er na de aftiteling van de roadmovie alleen weemoed overblijft en leegte…

De Película is meer dan zomaar een spannende, melodieuze samenwerkingsplaat van talenten uit twee werelden. Je voelt, er is vooreerst met heel veel speelplezier samen aan geboetseerd. Als een wilde ballade die constant harmonieus slingert en golft is ze uiteindelijk ook meer en beter geworden dan de som der delen. De Película werd een meesterwerk, tout court.

The Limiñanas zullen het op de podia met De Película uiteraard toch zonder Garnier moeten doen. Maar zo’n plaat wereldkundig maken is sowieso verplichting voor dit stomend zuiders zevental Lionel, Marie en hun kornuiten.
Een niet te missen Franse topplaat, alweer, na Feu! Chatterton laatst met hun Palais d’Argile!