Lovey was in 1990 het vierde album van Lemonheads. Hoewel de band uit Boston, vier jaar daarvoor opgericht, inmiddels een aardige bekendheid had opgebouwd met hun grove, onversneden en punky indierock – inclusief een rauwe cover van Suzanne Vega’s Luka – bleef een doorbraak uit. Er borrelde natuurlijk wel het een en ander in en om Boston: Throwing Muses, Buffalo Tom, Moving Targets en natuurlijk Pixies gaven dit al overduidelijk aan. Lemonheads moest toch zeker kunnen profiteren van de aandacht voor Boston als muziekstad.

Na drie albums op het Taang! label, ook uit Boston, kwam Lovey in de zomer van 1990 uit op major Atlantic. Het album bevatte nog een flink aantal ruige tracks maar het bleef allemaal nog lekker behapbaar en hier en daar klonk de band rond Evan Dando wat milder.

Opener Ballarat was nog ruig en vrij lomp maar Dando gooide er na twee minuten al meer melodie in en Half The Time was eigenlijk een voorbode van het geluid dat The Lemonheads groot zou maken: nog steeds ongepolijst maar beduidend vriendelijker klinkend. Het werd de teaser voor het album en zou zich ontwikkelen tot een fanfavoriet. De mooie (akoestische) cover van Gram Parsons, Brass Buttons, was een indicatie dat de band ook ingetogen country-rock kon brengen en daarmee een tweede voorteken van de stijl die de band later meer zou omarmen.

Elders ging het er nog ouderwets steviger aan toe: Stove was lekkere felle punkpop met een verrassende, trage break en eveneens een fanfavoriet. Brass Buttons was vooral gejaagd en Come Downstairs een prettige, niet al te opvallende indierocker. Op het lange (The) Door leefde de band zich uit met hardrock en klonk Dando ronduit doorleefd: ‘Cause tonight I’m leaving you…’ / … ‘I’m making love to a bottle of booze’.

Interessanter bleken Li’l Seed, een track met dikke effecten op de gitaar en lekkere praatzang. Een piekmoment waarbij Evan Dando wat deed denken aan Grant Hart, die zich overigens in die periode na het heengaan van Hüsker Dü solo ook sterk profileerde. Ride With Me was wellicht de beste track op Lovey: slepend, donker, intens en gezegend met een heerlijke, indringende gitaarsound. Dando en de zijnen troffen hier in het hart.

Hoewel Lovey net als voorganger Lick (1989) beter was dan de eerste albums van de band kon Lemonheads ook in 1990 nog geen grote potten breken. De airplay bleef te bescheiden en – eerlijk is eerlijk – het songmateriaal bevatte naast een handvol puike songs nog een aantal zwakkere broeders.

In het kader van World Record Store Day en het feit dat het album 30 jaar oud is, brengt Fire Records het album opnieuw uit in diverse formats, waaronder een dubbel-elpee en een dubbel-cd, beiden met 24 pagina’s liner notes en exclusief fotomateriaal. Beide versies bevatten ook een optreden voor het Australische radiostation Triple J (Triple J Live at the Wireless) uit 1991. Het is een aardige live-registratie met het nodige werk van Lovey, aangevuld met een paar lekkere oude ‘raggers’ van de albums Lick en Creator en een cover van Gram Parsons; het fraaie A Song For You wordt vrolijk aangekondigd door Evan Dando. Verder is het livegevoel nagenoeg afwezig aangezien je geen publiek kunt horen.

Australië was voor Evan Dando overigens wel de kraamkamer van het grotere succes. Samen met Tom Morgan en Nic Dalton legde hij er in 1991 de basis voor It’s A Shame About Ray, de plaat die Lemonheads wereldberoemd zou maken.