Wie bij deze nieuwe release op het Rune Grammofon label vol verwachting de CD opzet in de veronderstelling experimentele free jazz te horen komt al snel bedrogen uit, zo ook ik. Eigen schuld, dikke bult, want verscheidene releases van rockband Motorpsycho , ambient van Deathprod en experimentele popmuziek van Susanna  en Jenny Hval laten al een breed georiënteerd geluid horen. Met de nieuwe release van The Last Hurrah!! Mogen we daar nu ook oer-Amerikaans klinkende country aan toevoegen.

De oprichter van het project is HP Gundersen. Die naam zal vele luisteraars weinig zeggen, maar in het Noorse Bergen is hij een bekend muzikant, tekstschrijver, producer en vooral ook talentscout, die  achter het succes zat van onder andere Madrugada en   Sondre Lerche. Daarnaast is Bergen de zelfverklaarde countrystad van Noorwegen, dus zodoende is ook  hij daarbij betrokken.  The Last Hurrah!! Is een komen en gaan van muzikanten, waarbij Gundersen de touwtjes stevig in handen houdt. Ooit begonnen als een project dat zich focuste op meditatieve gitaardrones, zijn daar steeds meer invloeden van pop en  country bijgekomen. Dit nieuwe album maakt deze transformatie compleet. Zelfs de bandnaam is al bijzonder toepasselijk: tegelijkertijd een speelfilm van John Ford, alsmede een lied van de Noorse popband a-ha.

Het album laat zich vooral beïnvloeden door Bakersfield country en psychedelische pop. Een zonnig niets-aan-de-hand sfeertje voert muzikaal de boventoon. Een grote rol is hierbij weg gelegd voor pedalsteel, die door niemand minder wordt bespeelt dan Marty Rifkin, die bekend is door zijn bijdrages aan albums van Bruce Springsteen en Tom Petty. Deze zelfde pedalsteel kan ook zorgen voor heerlijke honky-tonk tranentrekkers. Pas als er strijkers aan het geheel worden toegevoegd is de muziek dikwijls mierzoet. Dat doet het geheel geen goed, maar gelukkig kenmerkt het album zich door verrassende koerswijzigingen, waardoor dat minpuntje nauwelijks stoort. Plotseling is daar bijvoorbeeld een hoofdrol voor wilde Hammondorgel solo’s of moerassig klinkende bluesharp.

Ook bij het vormen van dit gezelschap steekt de neus voor talent van Gundersen weer de kop op;  het aantrekken van de Amerikaanse singer-songwriter Measa Pullman geeft dit album een zeer eigenzinnig geluid op vocaal gebied.. Measa is de dochter van filmacteur Bill Pullman, die bekend is van cultfilms zoals Lost Highway en The Last Seduction. Ze mag dan  (nog?) niet het acteertalent van haar vader bezitten, ze maakt dit als talentvolle nieuwkomer in de roots/folk scene meer dan goed. De Pullman familie is sowieso muzikaal, aangezien ook haar nichtje Rosa (de vocale hoofdrol in You Ain’t Got Nothing en Those Memories) en broer Jack opduiken in de band. Met pas 1 EP en 1 single onder haar riem, staat de carrière van Measa pas aan de start, maar Gundersen was blijkbaar zo onder de indruk dat hij haar een vocale hoofdrol geeft op dit album. Terecht, want wat een bereik en veelzijdigheid laat zij hier horen. Hoewel de invloed van rauwe Southern soul vol pijn en verdriet vaak in haar stem doorklinkt, kan ze evengoed lichtvoetig en funky klinken als de muziek hier om vraagt. Helemaal anders en emotioneel doorleefd klinkt ze in You Soothe Me en Tried To Lose You, waar het muzikale roer tijdelijk wordt omgegooid en we donkere, psychedelische blues te horen krijgen.

Zo is dit vooral een lekker in het gehoor liggend album geworden, dat zowel als achtergrondmuziek kan fungeren en ook de aandacht kan opeisen als je er meer geconcentreerd naar luistert. Geen ingewikkelde muziek, maar wel perfect uitgevoerd en tot in de puntjes verzorgd. Een constantere muzikale sfeer zou het album op instrumentaal gebied wat trefzekerder doen overkomen, maar anderzijds is juist die wispelturigheid zo verrassend en spontaan. Een erg leuk countryalbum, uit Noorwegen dus! Een volgend album zou wel eens een absolute genreklassieker kunnen worden. Helaas, Gundersen kennende zou de opvolger onder deze naam zomaar weer wat totaal anders kunnen zijn.