Ze zijn geenszins van het Groene Eiland afkomstige zusjes, Margot Merah een Sophie Janna ontmoetten elkaar op een Ierse sessie in een muziekcafé in Amsterdam. Alvorens een enkel woord gewisseld verstrengelden hun prachtige stemmen zich in doorvoelde folkballades. Dat is ondertussen zeven jaar geleden en ondertussen bracht het tot The Lasses omgedoopte duo op eigen kracht twee langspelers en een live -registratie uit, onveranderlijk opgebouwd met naast uit Ierland en Schotland  uit Amerika afkomstige traditionals.

Voor Undone trokken ze voor het eerst een producer aan en dat pakt mooi uit. In de studio van Janos Koolen  op het Arnhemse platteland vonden ze een geschikte plek om hun zangpartijen vast te leggen tijdens intimistisch sessies met de microfoon centraal opgesteld in de studio.

Naast de akoestische gitaarpartijen en de bodhran van de dames, vullen enkele muzikale vrienden de sober gearrangeerde instrumentatie aan. We horen de viool van Mirte de Graaff, de akoestische gitaar van Hauke Hofstra en de warme Franse hoorn van Morris Kliphuis, naast aanvullende instrumentatie van co-producer Koolen.

Het traditionele werk is vertegenwoordigd met Bonnie George Campbell, een ontroerende Schotse kinderballade, het opgewekte enkel op de karakteristieke bodhran percussie leunende Tipping It Up To Nancy stamt uit Ierland. Het prachtige vooral in bluegrass kringen gekoesterde, The Blackest Crow is afkomstig uit de Amerikaanse berggebieden en wordt hier met fraai fluisterende elektrische akkoorden aangevuld.

In het recentere, van de Britse belofte Jack Durtnall geleende The Tide is het de Franse hoorn die warme accenten toevoegt.Vrouwelijke favorieten van het duo uit de folkwereld worden met respectvolle persoonlijke uitvoeringen bedacht. Hetet a capella gebrachte n Undone in Sorrow is uit het liedboek van de illustere banjo- en folktante Ola Bella Reed geplukt. Ongetwijfeld een van de betere hedendaagse folklady’s is Nathalie Merchant, Motherland krijgt hier een prachtige interpretatie.

Voor het eerst wagen de dames zich aan eigen werk. Hunter Moon van Merah is een mooie pianoballade terwijl Janna’s Here Now op mandoline fingerpicking en viool zweven. Merah levert nog een met jazzy akkoorden verrijkt Bowley’s Dance aan.

Het is niet zonder risico zich aan een veel gecoverde klassieker te wagen. Who Knows Where The Time Goes?, hoorde ik voor het eerst op de gelijknamige langspeler van Judy Collins, de onovertroffen auteursversie van Sandy Denny prijkte een jaar later op Fairport Convention’s Unhalfbricking. The Lasses blijven dichter bij de oorspronkelijke demo met hun dromerige versie, weerom duikt die prachtige hoorn op bij de onnavolgbare stemmenpracht van The Lasses, die uiteraard a capella afsluiten.