Het label REMusic, dat onder meer werk van DeWolff uitbrengt, heeft er met The La La Lies een troef bij. De Alkmaarse gitaarband mocht over aandacht al niet klagen de afgelopen jaren – 3FM, De Wereld Draait Door, Uitmarkt, Vera, Melkweg en Paradiso staan allen op het cv van The La La Lies. Met de release van Pretty Tales & Promises en de tournee samen met stalgenoten DeWolff zal het kwartet nog een hete herfst gaan beleven.

Pretty Tales & Promises is een lekkere plaat, een album dat soms bravoure kent die je ooit bij blagen als Oasis of The Datsuns tegenkwam. Hier staan ook een flink aantal pakkende (indie)rockers tegenover, songs die lekker van leer trekken maar niet echt doorschieten. Het lijkt erop dat de toch altijd vrij luidruchtige La La Lies op dit album hun horizon wat aan het verbreden zijn, of mikken op een groter publiek, wie zal het zeggen.

Met het poppy startschot Melanie is overigens niets mis: een lekkere meezinger die zo de radio op kan. De single Poor Man’s Son is niet zo’n inkopper als zijn voorganger maar deze bruisende midtempotrack brengt op prettige wijze Bob Dylan en onze eigen Fatal Flowers in herinnering. Verderop roept Lonely Child soortgelijke gevoelens op, al is deze ballad geen hoogtepunt. Hiertussen schakelt de band weer een tandje bij met robuustere tracks als Lies en Conversation Breakdown. Laatstgenoemde begint akoestisch maar gaandeweg gooien de heren meer en meer olie op het gitaarvuur.

Het wat lichtvoetigere Drive lijkt een welkome afwisseling te brengen met een lekker drumpatroontje en vervormde zang. Na ruim anderhalve minuut gaat de klok weer op rock en hoewel best lekker, had dit eigenlijk helemaal niet gehoeven. We krijgen immers hierna de tijdloze stamper Friday, een nummer dat, net als wel meer tracks op deze plaat, lekker geworteld is in de jaren zestig en zeventig.

Benieuwd hoever dit nieuwe paradepaardje van label REMusic het zal gaan schoppen. The La La Lies komt goed voor de dag op dit album maar weet net even minder te prikkelen dan DeWolff, een band die natuurlijker lijkt te evolueren, een band die de aandacht beter vast kan houden met een opvallend geluid en geestverruimende sferen. Als The La La Lies hun ruwe kant weer wat meer gaat verkennen zal het volgende album ongetwijfeld nog leuker worden. Afsluiter Sorry geeft ons op de valreep nog flink wat aanknopingspunten wat dat betreft.