Net zomin als de jaren zestig – tot nu toe hun best hoorbare muzikale inspiratiebron – hebben de vijf mannen van The Kik de jaren tachtig muzikaal bewust meegemaakt. Toen The Re-flex van Duran Duran begin 1984 de hitlijsten domineerde, was zanger Dave von Raven net drie geworden. De door Stock, Aitken en Waterman geschreven hits voor Rick Astley en Bananarama hoorde gitarist Arjan Spies in 1987 als prille basisscholier.

Het jarentachtig-geluid dat op deze plaats het sterkst doorklinkt, is dat van de Nederlandstalige popmuziek uit die korte commerciële en artistieke bloeiperiode rond 1982/ ’83, toen onder aanvoering van Doe Maar het zingen  ‘in je moerstaal’ ineens de norm werd en andere dertigersbandjes als Het Goede Doel, Toontje Lager, Drukwerk, Frank Boeijen Groep, Klein Orkest en Noodweer ook ineens naar idolenstatus werden getild. De latere Kik bestond op dat moment uit vijf dreumesen.

Dat de nieuwe plaat van The Kik zo diep in het geluid van de jaren tachtig is gedrenkt, is dan ook vooral toeval, hebben de heren laten weten in het interview dat we met ze hadden: de aanschaf van een clavioline , een voorloper van de synthesizer uit de jaren veertig, zette Dave op het spoor van andere oude synthesizers, maar dan meer die uit de jaren zeventig en tachtig. Van de weeromstuit besloten ook bassist Marcel Groenewegen en gitarist Arjan Spies hun geluid een eighties-sausje te geven.

Zodoende is Jin een ‘zoekplaatje’ geworden waarin elk van de elf songs wegluistert als een aangename popquiz. Daarbij gaan de vergelijkingen net iets verder dan de losse flarden Klein Orkest, Goede Doel en Toontje Lager die in diverse nummers doorkomen.

Te Weinig Tijd heeft tekstueel hetzelfde thema als Zoveel Te Doen van Toontje Lager. Maar qua tempo zitten we niet meer in de tijd van de Koude Oorlog. Erik Mesie had in 1983 vijf minuten nodig voor zijn opsomming

‘0-0-8 bellen, had ik dat boek nou uit of niet, Girokaarten bijbestellen, vergeet de vuilniszakken niet….’,

Vijfendertig jaar later raast Dave in ijltempo langs zijn boodschappenlijstje:
Auto wassen, geld verdienen, liefde geven, liefde krijgen, Albert Heijntje, appie sturen, file rijden, kindjes maken, hond uit laten, avond eten, Lubach kijken, wakker worden, dronken worden, nuchter blijven en te weinig tijd (ah!)

… in minder dan dertig seconden.

Dat de toetsenpartij in Alle Tijd van de Wereld meer dan vaag doet denken aan die van Over de Muur van Klein Orkest versterkt het gevoel dat dit een tribute is aan de meest beschouwende van alle bands uit de Nederpop-hausse van ‘82/’83.

Mijn vader heb ik niet meer nodig
Of misschien juiste meer dan anders
Een antwoord lijkt me overbodig
Je vader maakt zich nog wel zorgen
Maar als je dan thuis bent dan houdt ie ze verborgen
En is het net of je mekaar niet meer kent

Een typische Dave-tekst zou je zeggen, maar het was zijn broer die hem aandroeg, als eerbetoon aan hun zieke vader. Het nummer Maarten begint met een 1-op-1-kopie van het intro van Vriendschap van Het Goede Doel, om daarna muzikaal wel een heel andere richting op te gaan.

Dat Jin ondanks de duidelijke eighties-‘vibe’ tóch een typische Kik-plaat is geworden, komt vooral door de teksten, die op twee na alle van Dave von Raven zijn. In Angela bezingt Dave de stiekeme verliefdheid op de moeder van een schoolvriendje:

En ze morste/ ‘k Zag haar borsten
Een jeugdherinnering dus. Hoe omschrijf je jeugd? Laat dat maar aan Dave over:
Een tijd waarin tijd nog niet bestaat

De tekst van Plekken Waar Je Niet Mag Roken lijkt autobiografisch, omdat het in de nachtelijke autorit ‘de Moerdijk voorbij’ gaat. Dave woont op Goeree-Overflakkee, net boven de Moerdijk. Deze tekst gaat over de inmiddels overleden inspirator en vriend van The Kik, troubadour Armand.

Hij heeft zijn blik op oneindig z’n schepen zijn allang verbrand
De dag komt morgen later dan de nacht nu nog duurt
Maar hij komt nimmer in de buurt van plekken waar je niet mag roken

De weg naar huis leidt nu terug naar het zuiden
De Moerdijk voorbij
Er zijn erbij die de klok horen luiden en een daarvan is hij

De optelsom van Jin levert een plaat op waarin The Kik vooral muzikaal stevig shopt in de eighties. Omdat The Kik zich juist van andere Nederlandstalige acts onderscheidt door de spitsvondige teksten van Dave – en die zijn gehandhaafd – is dit toch een honderd procent The Kik-plaat. Met gelukkig ook alle ruimte voor een stevige sneer richting de dertien-in-een-dozijnpop die – helaas – de Nederlandse radio grotendeels in zijn greep houdt. The Kik hekelt de collega’s die hun best doen bij de voorzichtige programmamakers in het pulletje te vallen.

‘Dan blijkt wat een hit met stip is: een kopie van wat nu hip is’

Zingt Dave in Op De Radio, met een speldenprik aan al die artiesten die hun hits uit dezelfde mal gieten, met een aanstekelijk ‘who-ho-hoho’-loopje. Wijs ze maar aan, de hits van Coldplay en in Nederland Kensington, Bløf en Di-rect die dit allemaal met elkaar gemeen hebben.

Maar ik wil in de hitparade
En je mag nog 1 keer raden hoe dat moet
Woh-oh
Woh-oh

Jin is op één hertaling na  (Major Tom van Peter Schilling uit 1983) feitelijk de eerste plaat met volledig eigen materiaal sinds het album Stad en Land van precies drie jaar geleden. In de tussentijd hield The Kik zich onledig met het ‘Hertaalt’-project en een Boudewijn de Groot-tribute.

De inmiddels begonnen clubtour stuurt de groep niet alleen met het nieuwe materiaal andere muzikale richtingen  op, de heren laten weten dat het aangevulde instrumentarium ook de nummers van alle vorige platen in een nieuw daglicht zet. Benieuwd hoe dat klinkt? Raadpleeg het tourschema en geniet ondertussen van de nieuwe plaat.