The John-Pauls , een beetje een vreemde misplaatste keuze voor een bandnaam. Nou ja, dan verwacht je al snel een link met John Lennon en Paul McCartney van The Beatles, toch wel het bekendste songwriter popduo wat er ooit is geweest. The John-Pauls komen echter niet uit het Verenigde Koninkrijk, hebben een zangeres in hun bandsamenstelling en raakvlakken met het dromerige jaren negentig desperate prairie geluid in didn’t I, Paisley Underground sixties psychedelica twinkelingen, slowcore noise en wat duistere afgetapte deprimerende moerasrivieren grunge. The Velvet Underground kan je misschien zelfs wel als grootste inspiratiebron noemen, al komt de uitgekiende studentenrock van The Feelies ook aardig dicht in de buurt. Zijn ze dan uit New York afkomstig? Je ruikt de CBGB punkhol poriën bijna in de bezwete garagerock gitaarliedjes terug. Weer mis, het gezelschap komt uit Texas, de bakermat van de zompige woestijnse stonerrock.

Had ik al verteld dat er drie gitaristen op het podium staan, en dat er geen bassist in de verste verte te bekennen is? Nee? Nou, ontbreekt die dan? In principe heeft gitarist Mark John-Paul in een grijs verleden bij andere bands wel basgitaar gespeeld, bij The John-Pauls vertikt hij het. Het zijn dus alleskunners, maar weer geen allesvreters, al is de ervaringsrijke som op Bon Mots meer dan de spreekwoordelijke grootste gemene deler. The John-Pauls is ook niet de zoveelste jonge honden hype, daarvoor zitten de muzikanten al te lang in het vak. Een brok aan ruim twintig jaar speelplezier en ervaringen, opgebouwd in het regionale underground circuit van Austin.

Bon Mots is alweer de derde studioplaat, eerder verschenen in 2017 al het volbloed Forget To Remember To Forget en al twee jaar daarvoor als eerste worpeling, de gelijknamige The John-Pauls EP. De familie John-Pauls, die eigenlijk dus helemaal geen familie van elkaar is. Een beetje het stripboekenverhaal van de Ramones boevenbende, maar ook vergelijkbaar met het artistieke rood-wit gestylde The White Stripes duo. Waren Meg en Jack broer en zus? Een echtpaar? Dat wel bijna, ook hierbij was de achternaam gefingeerd, om de interesse in dit mysterieuze gezelschap te versterken.

The John-Pauls dus, met gitarist zanger Phillip John-Paul, die in het dagelijks leven gewoon Phillip Niemeyer heet, zangeres Mikila John-Paul (Mikila Zaorski dus), en Mark John-Paul, die thuis met Mark Fagan wordt aangesproken. In de tussentijd hebben drummer Elizabeth John-Paul (Elizabeth Nottingham) en gitarist Matt John-Paul (Matt Gerhard) zich bij het trio gevoegd. Voor grafisch ontwerper Mikila Zaorski is het een leuke bijverdienste, ze is niet volledig afhankelijk van het onzekere inkomen in de popwereldbranche. Muzikanten zijn vervangbaar, maar met haar sentimentele hese country rootszang inleving beschikt ze wel over het moederhart van The John-Pauls. Gek eigenlijk, want een wereldzangeres is ze niet, daarvoor zwalkt ze net teveel door de toonhoogtes heen. Het is de fragiele zielsbeleving en de vragende deprimerende vervlakking die ze in haar zin van het bestaan liedjes oproept.

Natuurlijk wil je de kansloze toekomst ontvluchten, natuurlijk gun je jezelf financiële zekerheid, maar moet je daarvoor de huiselijke stabiliteit opofferen? Optreden is leuk, maar de volgende dag moeten weer vroeg in de ochtend melkflessen gevuld, versjouwd en klaar voor de verkoop naar de consument gebracht worden. Zo steekt de realiteit dus in elkaar, geen glamour en glitterpracht, gewoon keihard werken. Geluksmomenten? Ja, als de regen de fonteinen laat overstromen en je daar al zwemmend na de arbeid verkoeling uit kan halen.

Same Dweller Different Cave is working class rock and roll. De manische depressieve grijskleurende Phillip Niemeyer heeft in Danny Green het jammerende van een uitgerangeerde gedesillusioneerde punkrocker welke zich ongemakkelijk bij een rumoerig The Birthday Party verjaardagsfeestje wegcijfert. Gefrustreerd en uitzichtloos, te moe om zich te verzetten, te oud om overal tegenaan te schoppen. Het is de afwisseling tussen de twee vocalisten en het gemeen bijtende gitaarspel waarin de oerkrachten verscholen zitten.

Phillip Niemeyer is wel grotendeels van de muziekopbrengst afhankelijk, beunt in verschillende andere rockbanden bij, en voegt net wat rauwheid en idealistische hunkering aan het geheel toe. En als die twee stemmen in Kindness samenvloeien vloekt het als een kleurenblinde kameleon die in oorlogsvijandigheid zijn tenue niet legergroen maar marineblauw laat kleuren. De Sonic Youth achtige No Names jamsessie verliezen zich zowat in pretentieus grootdoenerij, en slaat halverwege al de doodlopende gevaarlijke verkeerde afslag in. Als het allemaal heerlijk schuurt en het neurotische door rebelse punkmacho gedrag afgetroefd wordt, krijg je veelal de interessantste platen in je schoot geworpen. Alles klopt aan The John-Pauls, maar eigenlijk zit er juist dus helemaal geen logica in. Bon Mots is zo’n ongewenst ongevraagd bastaardkindje, welke stiekem wel tot een van de leukste platen van 2022 uitgroeit.