Way back to the sixties. In die times of flower power triomfeerde The Jimi Hendrix Experience. 1967, eerst met Are You Experienced. Kwamen ze in hetzelfde jaar nog met Axis: Bold As Love en tenslotte verscheen in 1968 het onvolprezen Electric Ladyland, elpee, weetjewel, met de beruchte hoes, die ook de toenmalige paterscolleges in hevige beroering bracht. Al hoorde naar verluidt ophef van die aard nimmer of nooit tot Jimi’s intenties, gefocust als de man altijd was op het creëren van zijn perfecte songs…

Intussen 2022. In de Hendrix-tijd waren ook wij nog teveel snotneus om de geadoreerde platen van de grote helden te recenseren. Kan daarom hier en nu, dankbaar, de nostalgie alsnog even toeslaan. Omwille van nu, de na 53 jaar splinternieuwe release van groots Hendrix-materiaal, opgenomen in het Los Angeles Forum op 26 april 1969, enkele maanden na de lancering van dat befaamde Electric Ladyland. Omwille van nu, de reconstructie van de opname die al doorging als de beste registratie van de hele Electric Ladyland-tour. In het L.A. Forum in Inglewood dan nog, toen prille multifunctionele arena en dito muzieklocatie, waar enkel andere groten als Aretha Franklin, Cream, Deep Purple en Chicago al concerteerden. Met een geluidskwaliteit bovendien die al helemaal niet zo belabberd meer was als tijdens de passage bijvoorbeeld van The Beatles in de toenmalige Amerikaanse sportstadia.

Bepaalde opnames maakten 32 jaar geleden al deel uit van een postuum verknipte bloemlezing uit het werk van de grootmeester, een reductie tot grote fragmenten en zo zonder de logica en dynamiek van het optreden in zijn totaliteit. Nu komt, beter laat dan nooit, voor het eerst het concert compleet én geremastered, met de juiste mensen aan het roer, waardoor Hendrix’ nalatenschap nu nog beter wordt geconserveerd en gepresenteerd. Verantwoordelijken voor deze zeer respectvolle benadering van een fantastisch optreden in moeilijke omstandigheden waren zus Janie Hendrix, voormalig Hendrix-producer Eddie Kramer en catalogusbeheerder John Mc Dermott. Het eigen songmateriaal dat Hendrix die dag voor de setlist koos komt uit de geciteerde drie bestaande albums van The Jimi Hendrix Experience, aangevuld nog met drie covers, opener Tax Free, Cream’s Sunshine of Your Love en de beruchte Jimi-versie van het Amerikaanse volkslied.

In het gezegende jaar 1969 waren zich binnen The Jimi Hendrix Experience evenwel al volop de wrijvingen aan het manifesteren. Hendrix werkte al samen met zijn nieuwe coming man Billy Cox. Hetgeen uiteindelijk, met het opstappen van gefrustreerde huurling-bassist Noel Redding amper twee maanden na dit concert, tot de definitieve breuk van het trio zou leiden. Hoe dan ook, hier is tijdens dit live-optreden muzikaal alvast helemaal niks van te merken, integendeel. Een strak en overdonderend spelende band en het werd dus – misschien wilde Redding alsnog iets bewijzen? – zelfs verreweg de beste performance uit de Electric Ladyland-tour.

Hendrix start zijn optreden met een afzonderlijke introductie, om in de destijds altijd chaotische, hyperkinetische sixtiesmeute ondanks politieaanwezigheid wat rust te brengen. Al loopt het verder, zo bijvoorbeeld bij I Don’t Live Today, dan toch wel eens mis met die al te ontstuimig het podium opklimmende fans. Of altijd inventieve Hendrix die zijn lyrics van Purple Haze daarom verandert in ‘Scuse me while I kiss that policeman’. Remember Woodstock, remember Isle of Wight, zeg maar. Een gemoedelijke publieksbabbel en de, zoals zo dikwijls, van snelle droge humor voorziene, goedgemutste Hendrix. Neemt hij daarbij, zoals eveneens zo vaak, eerst ruim de tijd om zelf zijn gitaar vakkundig te prepareren. Van dan af evenwel speelt hij de zaal plat. Goed, een pakket van zijn in recordtijd verworven smash-hits zullen ze daar in Los Angeles ook wel gaan krijgen, maar niet de recente kleppers als het onovertrefbare All Along The Watchtower of Crosstown Traffic van het nagelnieuwe Electric Ladyland.

Aftrappen doet hij dan wel met verve met een diepgravend Tax Free, een verrassende lel van meer dan een kwartier. Hier, in een smeltkroes van jazz, blues en rock, hoor je de microkosmos van Tax Free en meteen het genie van Hendrix op z’n best. Net als Dylan’s All Along The Watchtower een recompositie bijna van het voorheen onuitgegeven covernummer van de Zweedse jazzfusionprogressievelingen Hansson & Karlsson. Bijna zestien beukend hardgespeelde instrumentale minuten, met een oersterke, gedreven drumsolo van z’n trouwe jazzpercussionist Mitch Mitchell, waarmee Hendrix’ hypnotiserende gitaar met volle plezier en overgave communiceert en zich improviserend doorheen kronkelt. Net zo’n ongetemde oersensatie bij de gloeiende riff van Foxey Lady, de performance van de song volgt in zijn volste, bruisendste vitaliteit.

Met de terugkeer dan vroeg in de set naar de superieure rootsblues van Red House neemt de zachte Hendrix op het vertraagde ritme van zijn twee spitsbroeders royaal zijn tijd. Zijn soulvolle expressieve karakterstem schuift even vlot mee met zijn gitaar, tot hij ook hier de song zich tot in zijn volle complexiteit en stormachtigheid doet transformeren. Even sterk scheurt Hendrix vervolgens los in een episch spetterend Spanish Castle Magic, een twaalf essentiële minutenjam van jewelste, vol ongebreidelde solo’s. Rispt daarna warempel ook al een premature versie van het vernietigende Star Spangled Banner op, met zijn onorthodoxe gitaareffecten, aangekondigd als “de song waarmee we allen gehersenspoeld zijn” en die vier maanden later op Woodstock zijn fenomenale erfgoedstatus zal verwerven.

Ook Purple Haze komt verpletterend voorbij. Hendrix weet het nummer voor zijn livegild meesterlijk uit te rekken zonder het minste krachtverlies. In I Don’t Live Today, intens en furieus, voorziet de meester, alhoewel ingeleid door Mitchell’s pittige percussie, evengoed een prominente plaats voor de bas en solo van Redding. De songs eerst samen ontmantelen en ze dan ingenieus weer ineenzetten, dat is Hendrix-live ten voeten uit. Tenslotte ook nog het memorabele één-in-drie-nummer, het zwart riffende Voodoo Child (Slight Return) van Electric Ladyland, dat met zijn voor dit album in drie losgemaakte delen, bijna zeventien minuten beslaat. Weer met een machtige Mitchel-drumsolo. Middenstuk van dienst is een adembenemend eerbetoon aan Cream’s psychedelische blueskraker Sunshine of Your Love. Al improviserend injecteerde hij dit nummer eerder ook al in Spanish Castle Magic.

The Jimi Hendrix Experience in het Los Angeles Forum op 26 april 1969. Hier is kraakhelder te horen waarom deze Hendrix zijn gitaristen-tijdsgenoten al enkele jaren deed verbleken, hoe hij de history van de elektrische gitaar per optreden bleef veranderen, kortom, hoe hij de rockmuziek hertekende. Goed, talloze eigen versies zijn er van die toppers uit zijn songbook, maar geen ervan doet afbreuk aan de andere. Die vernieuwende kracht van toen, die zeker afstraalde uit een integraal optreden als dit van 26 april 1969 in Inglewood, blijft daarom ook na 52 jaar na zijn vroege dood pal overeind. Zijn The Jimi Hendrix Experience zat toen op zijn hoogtepunt en speelde letterlijk op volle toeren. Een postume corrigerende release van een dergelijk meeslepend historisch live-optreden, in handen bovendien van een man als Eddie Kramer, maakte alles het wachten overwaard. Jimi Hendrix zou nu tachtig zijn geworden. Bij deze uitgave zal hij zich alvast niet spreekwoordelijk hoeven om te draaien. Het was ooit anders.

Neen, ondanks al het gedenkwaardige van tijdens het Atlanta Pop Festival, Berkeley, Filmore East, Isle of Wight, Maui, Monterey, Winterland of Woodstock, krijgen we hier eindelijk het ultieme The Jimi Hendrix Experience-livealbum. Het meest authentieke, met het originele trio en het bevat enkel hoogtepunten en grensverleggende versies. Het aan een Hendrix-fancollectie toevoegen is een must.

Hieronder, als toetje, nog het voorwoord van ZZ Tops’s Billy Gibbons, die er toen ook bij was…