De succesjaren van de jaren negentig punkrock bands hebben hun oorsprong een paar jaar eerder als kleine platenlabels als Epitaph en Lookout! het speelveld verbreden en ze onder hun hoede nemen. Epitaph, van Bad Religion gitarist Brett Gurewitz groeit tot de grote marktleider uit, het is echter Lookout! die baanbrekers Operation Ivy en Green Day onder hun hoede neemt. Operation Ivy oerkrachten Matt Freeman en Tim Armstrong maken een geslaagde doorstart met de skapunk van Rancid wat hun in 1995 de culthit Time Bomb oplevert. Ska herdefinieert zichzelf met de punkenergie, politiekbewuste teksten en de bruisende hitte van de zomer. Ben je hier een liefhebber van, dan ben je bij The Interrupters aan het juiste adres.

Aimee Allen is dan nog maar amper dertien jaar oud, en staat nog aan de vooravond van haar muzikale reis. Gitarist Kevin Bivona is zelfs nog jonger, maar wordt als hij negentien jaar oud is al gevraagd om zich als bassist bij The Transplants te voegen, het hobbyproject van Tim Armstrong en Blink-182 drummer Travis Barker. Tim Armstrong staat als producer aan de basis van The Interrupters, het gelijknamige debuutalbum van het skapunk gezelschap welke verder uit de tweelingbroers van Kevin Bivona, Justin op bas, Jesse als drummer en zangeres Aimee “Interrupter” Allen bestaat.

Er volgen tournees met Bad Religion, The Beat, The Mighty Mighty Bosstones en Less Than Jake. Er volgen in de scene goed opgepakte albums als Say It Out Loud en Fight the Good Fight, en er volgt zelfs de hooggewaardeerde explosieve She’s Kerosene single die het ook goed in de lijsten doet. Vanwege de coronabeperkingen, en omdat The Interrupters op eigen benen willen staan, is het Tim Armstrong aandeel op In the Wild minimaal. Wel verzorgt hij als gastzanger samen met de van The Bodysnatchers (waar tevens The Belle Stars uit voortkomen) bekende Rhoda Dakar een bijrol op As We Live. Aimee Allen is stoer en gevat, heeft geen meisjes achtig stemgeluid en is dus daadwerkelijk one of the guys, gelijkwaardig, zonder poespas, al blijft die twijfel in het sentimenteel tragische Alien aanwezig.

Door de pandemie ben je noodgedwongen minder van de omgeving afhankelijk, en meer op jezelf aangewezen. Die zelfredzaamheid versterkt de emoties. Aimee Allen graaft dieper in haar eigen weggestopte herinneringen waarin helaas bergen aan inspiratie liggen. Dit levert bij haar persoonlijke teksten op. Jeugdtrauma’s, het verlies, de zin, maar gelukkig ook nog de nodige onzin van het leven staan hierbij centraal. De zangeres bestempelt zichzelf als een buitenstaander in haar eigen omgeving. Een anders geklede einzelgänger die haar gelijkgezinden treft als ze besluit om de opgelegde onzekerheden te ontvluchten en zich op een muziek carrière te richten. De Californische verlokkingen, de seks, de drugs en de weg naar de roem, voor de gemiddelde muzikant een moordende valkuil, voor Aimee Allen is het een opluchting welke haar alles teruggeeft wat haar in haar jeugd is ontnomen.

Anything Was Better, een heuse punkrocksong, de oerknal, de basisaftrap naar de daarop aansluitende ska nummers. Muzikaal een dertien in een dozijn stevig inwisselbaar jaren negentig nummer, de noodzaak zit hem dus in het uitdrijven van de innerlijke demonen. Anything Was Better, de geharde waarheid, opstaan en toeslaan. As We Live het daadkrachtige vervolg, verenigd in de kolkende ska commmune. Samen met de grote voorbeelden, die niet te beroerd zijn om een handje te helpen.

Raised by Wolves geeft een inkijk in de vroegere gebroken thuis gezinssituatie van de zangeres. Leugens, alcoholisme en het gebrek aan aandacht, liefde, normen en waardes. Het is te triest voor woorden dat Aimee Allen zich dagelijks herpakt door lachend in de spiegel te kijken en de dag stralend met een masker op begint. Het verdriet zit zo diep, dat hier alle woede en frustraties de vrije loop krijgen. Die wanhopige treurigheid werkt in het wantrouwen van de mensheid door, waardoor het overlijden van een huisdier, haar hond Daisy , in de sentimentele back to the fifties tranentrekker My Heart zoveel impact heeft.

In the Wild speelt op de tienerangsten, liefdesverdriet, het perfecte sociale media plaatje en de wankelende weg naar volwassenheid in. Onderschat hierbij de naweeën van de corona beperkingen niet, de nasleep op de jeugd krabt nog jarenlang zijn pijnlijke littekens open. Vergeet hierbij nooit dat we allemaal jong zijn geweest. Elke generatie aan verschoppelingen heeft een band als The Interrupters nodig om zichzelf hier doorheen te slaan, dat is in al die jaren onveranderd. Is skapunk daar de juiste uitlaadklep voor, zeker wel!