Een band genoemd naar de Duitse naam voor hefschroefvliegtuig, opererend vanuit grensstad Nijmegen en zich richtend op de eerste planeet buiten deze aardkloot met daarop dezelfde leefomstandigheden als op deze blauwe bol: hoe ver kun je gaan in escapisme, terwijl je met beide voeten op de aarde blijft? De muziek blijft aards en onversneden in de tien nummers die het debuut van de vijf mannen sieren.

Een onaards rood kleurt de illustraties in het hoesje passend bij wat de exoplaneet aan kleurenpracht draagt, door de relatief lage temperatuur van de ster waar Kepler-186f  om heen cirkelt. Die koude staat niet model voor de muziek die de heren op het album maken. Bij opening Something Man stappen we mee het ruimteschip in dat zich beduidend sneller dan het licht voortbeweegt. Het schuurt, piept en kraakt in het openingsnummer, maar juist het ongemak, als je het zo mag noemen, is wat er mag zijn. Het lijkt de noodzaak tot weg te komen van deze aarde te onderstrepen. Op naar een toekomst met zin: de gitaren van zanger/gitarist Otto van Toorn en Erik Harings wensen je weg van hier, de pulserende bas van Kasper van Moll lijkt de stuwmotoren van het schip extra aan te vuren en dezelfde Otto van Toorn navigeert je het heelal in aan de hand van te oude kaarten. Sierlijk bij dat alles maar iets minder nadrukkelijk naar voren in de productie de toetsen van David Tonnaer, tegelijk onmisbaar in de sound van de band. Robbie Gerbrands is naast Kasper de andere, de drummende spil in de machinekamer van de ritmesectie.

Mooi hoe de ruimtereizigers in het tweede nummer een ode brengen aan Black Gold, gegeven de wens om er ‘s ochtends mee gewekt te worden, komt de gedachte aan koffie al snel op. De heerlijke spacey klanken van het tussenstuk van het nummer zetten bas en toetsen centraal en de band maakt duidelijk dat je niet per se Nol Havens of Rita Corita hoeft te heten om in Nederland een geslaagde liefdesbetuiging aan het zwarte goud te brengen. Deze is goed op smaak, krachtig en smaakt naar meer. Daar zorgen de mystieke klanken van de toetsen bij The Cloud, The Cloud, The Cloud dan ook meteen voor.

Mooi hoe twee contrasterende gitaarpartijen het nummer leiden, enerzijds is er de bijna psychedelische leadgitaar, daarnaast is er de slaggitaar die het nummer een aangenaam tempo meegeeft. Fraai hier de samenzang van de band, de stemmen van leadzanger Otto en de achtergrondzang contrasteren mooi en brengen het nummer naar een fraaie climax. En wat is ook hier die bas weer nadrukkelijk aanwezig: de mannen hebben voor een puike productie gezorgd, met mix van Pieter Vonk en Simon Akkermans en gemasterd door Harris Newman, die dat eerder ook deed met muziek van Vic Chessnutt, A Silver Mt. Zion en We Are Wolves. Daarnaast is Harris zelf ook gitarist en bassist; de fraaie positionering van het geluid van Kasper van Moll zou daar zomaar een direct gevolg van kunnen zijn.

Hoe ruig en spacey samen kunnen gaan, blijkt in More/Less dat qua zanglijnen en gruizige gitaar- en baspartijen doet denken aan ‘s werelds bekendste exponenten van de grunge. Kopieergedrag is het echter zeker niet: het voelt meer als de logische kleuring en geluid die bij het nummer passen. Another Horse brengt je al heel snel ver weg bij de gedachte aan grunge als het nummer eerst lieflijk opent en je dan vol tot de aandacht roept als de gitaren inpluggen en je overdonderen. Daarna volgen nog een paar fraaie nummers waarvan zeker Kepler, Death Wake Bored en het slotnummer speciale vermelding vragen. Zeer fraaie arrangementen in Reversing The Road.

Het album is in zijn compactheid, van net iets langer dan een half uur, aantrekkelijk afwisselend. The Hubschrauber presenteert zich overtuigend op een album dat, naarmate je er meer de tijd voor neemt, steeds meer aspecten van het bandgeluid laat horen. Het is mooi dat de band net zo makkelijk de spacey en meer psychedelische kant opzoekt als het gruizige en rauwe; de paden die de band bewandelt zijn anno 2017 in elk geval niet de meest begaanbare.  Maar daarom zeker niet minder interessant.

Inderdaad, de lancering van het album ligt alweer enige maanden achter ons, maar de ruimtereis die het album in je speler kan maken, is meer dan de moeite waard. Warm aanbevolen, misschien juist om in deze dagen van herfstgemoed en bokbier nog eens heerlijk bij weg te dromen. De band is op 7 oktober te zien en te horen op Mosterdpop in Elsloo, 27 oktober bij de Popronde in Arnhem, 4 november bij de Popronde in Rotterdam, 9 november bij de  Popronde in Middelburg. In thuisstad Nijmegen speelt de band op 18 november en op 9 december.

Tracklist Kepler-186f:

1. Something Man
2. Black Gold
3. The Clouds, The Clouds, The Clouds
4. More/Less
5. Another Horse
6. Birds Come
7. Kepler
8. Wonderful Pointless
9. Death Wake Bored
10. Reversing The Road