Het tweede album van The House of Love kwam uit in maart 1990. Net als bij het debuut ontbrak er ook hier een titel waardoor velen grepen naar alternatieven, zoals Fontana, de naam van het label, of The Butterfly Album, naar de hoes. De band had eind 1989 hun nieuwe songs een aantal keren live gebracht toen Terry Bickers, de zeer bepalende gitarist, de band verliet. De zucht naar roem van label Fontana, de frustraties in de studio in 1989, een ongezonde levensstijl, de botsingen met zanger Guy Chadwick en het ontbreken van vaste grond onder de voeten buiten de band; het waren allemaal factoren die Bickers deden wankelen.

Hoewel het album wellicht minder impact leek te hebben dan het debuut zou deze tweede plaat door de jaren heen net zo veel lof oogsten als zijn voorganger. En dat is niet verwonderlijk. Het merendeel van de songs was memorabel en dankzij het ruimere budget was het geluid verzorgder en krachtiger. Fontana trok maar liefst vier singles van het album: Shine On werd in een nieuwe, robuustere versie een flinke indiehit en Never was de prima eigenzinnige albumtrack die tegen de zin in van de band tot single werd gebombardeerd. De verfijnde akoestische ballad The Beatles And The Stones wist overal de weg naar de radio te vinden en I Don’t Know Why I Love You was net als Shine On een ijzersterke uptempo track die kracht koppelde aan romantiek en vertwijfeling; een definitief visitekaartje: Television turns me on / When the summer’s hot / And the spirit’s thrown / So, how can I get close to you / When you got no mercy / No, you got mercy / No you got no…

Maar er stond nog veel meer hoogstaande kwaliteit op de plaat: het begon al met het fascinerende, psychedelische openingsnummer Hannah dat het zinderende voorportaal vormde voor Shine On. Ook het lekker voortstappende Hedonist – een wat ouder nummer in een nieuw jasje – met zijn heerlijke gitaarwerk en Chadwicks bijtende zang – mocht er wezen. Shake And Crawl zat vol gevoelige pracht en was een hoogtepunt. De song had genoeg potentie om de vijfde single te worden maar dat kwam er nooit van.

Het tweede album van The House of Love vormde het imposante slotakkoord van ruim twee jaar opwindende groei. De plaat was tevens een van de laatste echo’s van de jaren tachtig voordat de wind uit andere richtingen ging waaien en The House of Love langzaam in de marges van de indierock zou verdwijnen.