Calypso is zonder meer een van de beste platen van eigen bodem van dit jaar. Het derde album van The Horse Company uit Zwolle klinkt wat minder Amerikaans dan eerdere releases. Wie de bandleden beter kent zal daardoor niet verbaasd zijn. De heren laten zich door van alles en nog wat inspireren en zijn dan ook niet in een hoek te plaatsen.

The Horse Company heeft met Calypso een heerlijke, diverse gitaarplaat gemaakt. Een album vol kleur, een plaat die van verstilde schoonheid naar robuust gitaarwerk schiet. Een plaat die net zoveel herinneringen oproept aan de shoegaze en indierock van de (vroege) jaren negentig als aan de hoogtijdagen van psychedelische, progressieve rock in de jaren zeventig. Om van overige associaties en sferen maar te zwijgen. Hier en daar tipt de band aan de verheven schoonheid die bands als Serenes en Doves ook uitstraalden, zoals in het prachtige Random Hearts of het breekbare Keep Coming Over, met zijn prachtige klankkleuren.

The Horse Company is zoals gezegd niet voor een gat te vangen en dat maakt van Calypso een heerlijk luisteravontuur: verderop heersen fuzzy gitaren en de juiste krachtpatserij (Nearly Broke Your Heart), elders, tijdens Aeons, zweeft de band zes minuten boven de grond, zonder zich te veel te bekommeren om een songsstructuur. Gitaren als cirkelzagen remmen na vijf minuten de zweefmolen af.

Met Young And Sweet horen we de meer vertrouwde, traditionelere kant van The Horse Company. De track, die niet zou misstaan op een R.E.M.-plaat, zorgt voor een verdere verbreding van het palet. De band gooit hierna op vorstelijke wijze extra kleur op het doek in het opgerekte slotstuk Calypso. Het is The Horse Company in een notendop: meeslepende openingsminuten gevolgd door lome seventies sferen, opgeroepen door fluit en akoestische gitaar. Maar ook: samenzang in westcoast-traditie en een gloedvol, episch rockend slotakkoord. Een bijna schaamteloze exercitie die echter fier overeind blijft staan en het passende einde vormt van een bijzonder en mooi album.