I Feel Like Shit and I Wanna Die, Dawn of the Freak, Stranger, Gone, Broken… Afgaand op slechts enkele van de olijke songtitels van Dawn of the Freak is er aan bizarre tristesse op deze plaat blijkbaar geen gebrek voor notoir warhoofd/treurwilg Joachim Liebens. Nog maar 29 en hij kijkt met zijn project The Haunted Youth al vol terug op zijn jonge bestaan. Toegegeven, hij weet de pijn van z’n zijn breed uit te smeren in grandioze, zelfs hitgevoelige muziek, op een album vol prima, catchy singles die zelfs aandacht tot ver buiten België weten op te wekken. We dachten allereerst aan een geluid à la The War on Drugs en The Cure. Dawn Of The Freak is in alle geval een gevoelige, weidse debuutplaat met een massa eigenheid, waar al de shit uit zijn kindertijd, zwijmelend ijl of juist fors, therapeutisch van de man wordt afgezongen. Hij presteert dit bovendien even goed live op de gegeerde podia van Werchter, Pukkelpop of Best Kept Secret.

Dawn of the Freak, het openend titelnummer, is qua sound, net als de afsluiter, ogenschijnlijk wat buitenbeentje, al loopt de toon hier juist wel synchroon met het verdere verhaal. Duister, treurig en in mineurakkoorden opstartend, een langzaam opcirkelend instrumentaal sfeerbeeld dat Joachim dan op het einde haast gedwongen doet afsterven. Spijtig voor Kubrick, maar te laat om er zijn The Shining passend mee af te trappen.

Daarna trekt, proggy ingeleid, boven de kommertaal ineens schijnbaar feestelijk de hemel open en wordt spannende debuutsingle Teen Rebel geserveerd, al ruim gekend van op de radio en song waarmee hij Studio Brussel’s De Nieuwe Lichting won. De tekst van het nummer is superkort, duidelijk en vooral superzwart. Hymne van het getroebleerde, veeleisende kind, door ouders misbegrepen, vergleden ‘into the dark’ en ooit gedoemd om jong en freakend de psychiatrie in te lopen.

Al wat van dan af volgt zijn sterke hypnotiserende nummers onder hetzelfde motto: treurnis, met – contradictorisch toch – heel veel aangename schwung. Maar onze Kowlier zou het bevestigen, het werkt wel! Stranger brengt zowaar zelfs de positieve vibes van The Police tot leven. Klassesingle Gone zijn zomaar zeven essentieel sombere popminuten. Single Shadows is prima ingehouden, met een subtiele The War On Drugs-feel. Single Broken, met zijn galmende U2-riff is nog zo’n regelrechte klepper. The Haunted Youth brengt kortom herfstige inhoud in lekker psychedelische droomsferen en songs die, met Joachim’s etherisch popstemmetje erbij, steevast hoog aanslaan. Warme stadionwijde soundscapes, nostalgisch, vol aanstekelijke hooks, gecreëerd in een eigen fluwelen universum met mooi galmende gitaren en klare synthesizers. Afsluitende singer-songwritersong Fist in My Pocket is muzikaal dan een tegenstelling, een rustpunt, een fragiel akoestische kleinood. Joachim kaal en folky in een louterende supportsong, croonend als een krassende Marianne Faithfull.

Het schitterende Coming Home noemt Joachim zelf z’n meest essentiële song op de plaat. Al is hij overduidelijk loner en altijd naar een thuis op zoek, ambitieus als hij is wil hij tegelijk ook ondersteuner zijn. Die met Dawn of the Freak, onder die fantastische, soms bijna suikeren popdeuntjes voor andere ‘gelijkgestemden’ ook een verbindende soundtrack wilde schrijven over hoe ondanks alles te leren bestaan. ‘Ik zal de engel en de visie zijn de nachten dat je zult proberen er een einde aan te maken. Ik beloof het je, op een dag is dit alles voorbij’, sust hij dus opmonterend op Fist In My Pocket. De muziek van The Haunted Youth vraagt om indringend ernaar te luisteren, om de boodschap ervan tot in z’n ziel te vatten. En zoals Joachim het zelf ook suggereert, best met de onbevangen oren van een kind.

Nu de schaduwen van de vroege jeugd goed en wel zijn overschouwd, is The Haunted Youth intussen alweer bezig de sequel van zijn retrospectieve op noten te zetten, zijn collegetijd. Hoe weinig rooskleurig het levenlicht daar ook weer moge zijn, coach Joachim maakt er gegarandeerd toch weer een popfestijn vol bemoediging van. En ‘Fear of the Dawn’ intussen: het is binnengekomen langs de grote poort, wat een grandeur.