Als begin jaren tachtig de opbloeiende Australische New Wave scene zichzelf internationaal op de kaart zet profiteren de indierockers van The Go-Betweens daar uiteraard ook van. Na zes zeer geslaagde albums is de inspiratie nog ver te zoeken, en nemen ze in 1989 het wijze besluit om de band op te doeken. Na een stilte van ruim 10 jaar verschijnen tot aan het overlijden van Grant McLennan in 2006 nog drie nieuwe platen. Van de oorspronkelijke kern is dan alleen Robert Forster nog over, die gepast met het maken van soloplaten doorgaat. Ondertussen is hij allang door de nieuwe generatie muzikanten ingehaald waartoe ook zijn zoon Louis Forster behoort. Aangevuld met James Harrison en Riley Jones leveren ze als The Goon Sax netjes om de drie jaar een album af. De brave Up to Anything eersteling wordt door de nog constantere collegerock van We’re Not Talking gevolgd.

Ze duiken de studio van Portishead frontman Geoff Barrow in om met het materiaal aan de slag te gaan wat uiteindelijk tot Mirror II leidt. De kenmerkende triphop sound uit Bristol ontbreekt echter op het eindproduct. Wel is de invloed van John Parish voelbaar die terecht in een adem met de rockdiva PJ Harvey genoemd wordt. Als bandlid vervult hij in eerste instantie voornamelijk op het podium de rol als gitarist op zich waarna hij vervolgens tot een veelgevraagde producer uitgroeit. Na eerder dit jaar al met Dry Cleaning succes te boeken is nu dus The Goon Sax aan de beurt. Hij neemt de lastige opgave op zich om deze totaal van elkaar verschillende persoonlijkheden eerst als het ware te ontleden en ze uiteindelijk weer samen te brengen. Er wordt flink aan de puzzelstukjes geschaafd om het uiteindelijk passend te maken.

Er wordt bij In The Stone op de tienerdramatiek van het op een afstand beëindigen van een relatie ingezet. De man-vrouw samenzang belicht beide kanten van het verhaal. Louis Forster die zich al vragend aan een sprankje hoop vastkluistert, en de afstotende drang om te vergeten waarmee Riley Jones hem beantwoordt. Lege postpunk portretten met een deprimerende ondertoon, in grimmige eighties synthpop songstructuurlijnen gegoten. De opzwepende drums bij de futuristische donkere keyboardpartijen vormen een mooi evenwicht. Opgedrongen eenzaamheid, zelfgekozen eigenredzaamheid en verlaten donkere straten vormen het sferische Mirror II decor. Kil, dicht bij huis en ver van de wereldproblematiek verwijdert.

Het wispelturige The Goon Sax is tot een unieke band getransformeerd waarbij James Harrison de rol van het neurotische buitenbeentje vervuld, Louis Forster de starre postpunkdromer is en Riley Jones zich als de opstandige jong adolescent presenteert die in gedachte de burgerlijke saaiheid ontvlucht. Een ontvlambare tegenstrijdige drie-eenheid, die in alles elkaars tegenpolen zijn. Dit gegeven levert de nodige dreigende spanningen op, die zich song na song tot een beklemmende jaren tachtig postpunk bouwwerk opeenstapelen. Het is alleen mogelijk om een mooi toekomstbeeld neer te zetten door de strijd met het verleden aan te gaan. In de opzet om wat meer variatie toe te voegen zijn ze ruimschoots geslaagd.