Het overlijden van zanger Dan Klein als gevolg van de spierziekte ALS heeft als onprettig neveneffect dat het debuutalbum van zijn band The Frightnrs zowel het eerste als het laatste wapenfeit zal zijn in deze samenstelling. En dat terwijl het Daptone-label grootse plannen had met dit collectief en opnieuw hun modus operandi openbrak met het verkennen van een nieuwe, maar binnen het format passende muzikale verbreding.

Met het starten van het nieuwe sublabel Wick werden de Daptone grenzen opgerekt met muziek, die weliswaar past binnen de missie en het format, maar stilistisch minder voor de hand ligt. En deze nieuwe strategie pakte al meteen behoorlijk goed uit met de eerste release: het opvallende debuutalbum van The Mystery Lights, dat gelardeerd was met een behoorlijk zompige portie neo-psychrock. En met Nothing More To Say verruimt Daptone opnieuw het muzikale spectrum met een mix tussen reggae en rocksteady, waarbij de Daptone details niet uit het oog worden verloren.

Op Nothing More To Say wordt vooral uitgedragen dat dit geen album van een band is, die een geforceerde revival probeert te ontketenen, maar zich presenteert op een wijze die misschien niet helemaal van deze tijd is, maar wel door tijd is beïnvloed. Naast het karakteristieke Daptone low-end artwork, de strak gesneden pakken, de authentieke productiemethodes is voor dit album ook de bewust gekozen voor een mono-opname. Net als alle Daptone-releases geldt ook nu weer dat het vertrekpunt niet is om met copy & paste het verleden op te roepen, maar wordt het verleden als invloed gebruikt om die beleving op te roepen.

Door al die randvoorwaarden zal Nothing More To Say waarschijnlijk niet dienen als imponerend audiofiel demomateriaal, aangezien het twee plaatkanten lang (de platenspeler is natuurlijk de enige aangewezen weergavebron hierbij) luisteren is naar muziek die het niet moet hebben van allerlei special effects en ruimtelijkheid, maar klinkt zoals een mono-opname moet klinken: direct, simpel en daardoor ook zo effectief. En alhoewel bij een eerste beluistering het nog opvalt dat dit geen stereo-opname is, speelt dat bij iedere nieuwe draaibeurt een steeds kleinere rol en leidt het uiteindelijk tot een zo puur mogelijk muzikale beleving.

Toen Nothing More To Say werd aangekondigd en het om een reggae-album zou gaan, werd al meteen de nieuwsgierigheid opgewekt. Ook al omdat reggae weliswaar toegankelijk is, maar het tegelijkertijd niet iedereen aanspreekt. Waar de soul van Charles Bradley en Sharon Jones ook de niet-ingewijde kan bereiken, is dat met het muzikale idioom van The Frghtners een minder vanzelfsprekende zaak.

Waar veel bands en artiesten die niet uit Jamaica afkomstig zijn reggae vaak óf als invloed gebruiken óf vermengen met andere stijlen, kiezen The Frghtners voor een aanpak die dicht bij de basis staat. Om daar vervolgens heel subtiel hun eigen identiteit aan toe te voegen. Dat resulteert in sappig glijdende lover´s rock in tracks als het titelnummer, Dispute en Till Then. Waar in What Have I Done, Purple en Lookin’ For My Love sferen oproepen, die doen denken aan de hoogtijdagen van bijvoorbeeld het Studio One label: pakkende en eenvoudig klinkende nummers maar met voldoende diepgang en die duidelijk de bewuste keuze laten horen waarom mono de meest voor de hand liggende opnametechniek was voor dit album.

Dat het eigenlijk helemaal niet zo vreemd is dat Daptone zich waagt aan de rocksteady van The Frightnrs en hun muziek zo goed past in het frame van het label laten Trouble en Hey Brother horen: de wijze waarop de soul zo vernuftig zit verweven in deze tracks is van grote klasse. En in combinatie met de ontspannen manier van musiceren wordt luisteren naar Nothing More To Say eveneens een onthaastende belevenis.

Dat de albumtitel door het verscheiden van Dan Klein een enigszins beladen strekking heeft gekregen is helaas een gegeven. Gelukkig belast dat niet extra de sfeer die dit album probeert op te roepen. Ondanks die rouwrand is Nothing More To Say niet de zoveelste, maar wederom de zoveelste respectabele Daptone release.