Je zal maar voor eeuwig de boeken ingaan als het grappige bandje met dat luid meebrullend kroegnummer waarvan vrijwel bijna niemand de titel zo kan opnoemen. Sterker nog, zelfs bij de bandnaam The Fratellis gaat meestal niet echt een lichtje branden. Ondertussen zijn we dus alweer vijftien jaar verder en heeft het ooit zo succesvolle Chelsea Dagger vrijwel geen zeggingswaarde meer.

De sound is ondertussen allang niet meer zo springerig als op Costello Music en het vrolijk huppelende We Need Medicine!, waar de Schotten een poging ondernemen om zich naast de vaandeldragers van de Britpop te plaatsen. Die manische ADHD drukte is grotendeels op het tussen wal en schip vallende Eyes Wide, Tongue Tied verdwenen waar ze voor minder gespeelde grootheidswaan en meer ingecalculeerde structuur kiezen.

Oké, er is zeker meer aandacht aan het voorschotelen van nieuwe invalshoeken besteedt. Die verfijning wordt nu krampachtig op het alsmaar uitgestelde Half Drunk Under a Full Moon doorgedrukt, waarbij het accent op de filmische retro sixties ligt. Ze bouwen met klassieke klavecimbeltoetsen een licht psychedelische bombastische Wall Of Sound op, die zich als een imaginair luchtkasteel om het explosieve Half Drunk Under a Full Moon titelnummer ontfermt.

Er hangt een behoorlijke Phil Spector schaduw over het met harmonieuze hemelse samenzang, georkestreerde strijkers en zware volle drumpartijen heen. Dit alles in vintage kerstcadeau papier verpakt, waardoor je sterk afvraagt waarom de release voor de lente geplant staat en niet afgelopen winter verschijnt. Soms zit het wel heel erg op het randje, met hier en daar wat kermistierelantijntjes zoals grootmoeders traporgel in het Need a Little Love intro, de dansavond Living in the Dark rockabilly of de gemaakte Six Days in June vrolijkheid.

Eigenlijk is de band het leukste als ze van dit patroon afwijken. The Last Songbird heeft ook dat Good Feeling oliebollen sfeertje, maar dan wel eentje volgens het Alle Dertien Fout jaren tachtig disco principe. Het ligt er zelfs zo dik bovenop dat je jezelf afvraagt of ze niet in een fleurige Duitse studio van een zwaar geblondeerde gepermanenteerde für immer geil producent verdwaalt zijn . Is dit nou parodie, of is dit echt serieus bedoelt? De ritmische zijstap halverwege Oh Roxy getuigd van een avontuurlijk inzicht, maar verzandt uiteindelijk helaas in een wegdraaiende fade out. Zonde! Het mooie afsluitende Hello Stranger heeft genoeg potentie maar blijft vlak en geruisloos doorsudderen om maar niet tot een kookpunt te komen.

Half Drunk Under a Full Moon is een prima alternatief als je het beu bent om eind van het jaar verplicht naar de voorgekauwde Top Zoveel lijstjes te luisteren. Heb je geen zin in deze collectieve memoriespel geheugentraining maar wel behoefte aan dat knusse samen gourmetten gezinsgevoel dan is dit misschien wel de meest geschikte plaat van het jaar.