Het muzikale avontuur van Simone, James en Ian Felice begint in de Hudson vallei, de landelijke omgeving in New York waar Bob Dylan zijn wonden likt na het motorongeluk in ’66.  Hij legt samen met The Band The Basement Tapes vast in Big Pink, een schuilhok in Woodstock en vindt de inspiratie om verder te gaan in een ‘neverending tour’.

De Felice broertjes verkassen naar New York City waar ze samen met bassist Christmas Clapton in de ondergrondse stations musiceren. De derde, titelloze langspeler is opgebouwd rond een mengsel van folk, country, rock en soul. De instrumentatie met de accordeon van James herinnert bij momenten aan The Band, evenals de meerstemmige zang. Bovendien vertonen de intonatie en het rauwe stemtimbre van Ian sterke gelijkenissen met dat van Dylan.

Na het in 2011 uitgebrachte Celebration Florida stapt drummer Simone Felice op. Accordeonist en toetsenman James  en zanger gitarist Ian gaan onversttord verder met bassist Josh Rowan, fiddleman Greg Farley en Dave Estabrook  aan de drumkit. Favorite Waitress luidt de terugkeer in naar de beginperiode, weliswaar in een meer gepolijste studiosound.

Van dat raffinement is op Life In The Dark niets meer te merken. De broertjes uit de Catskill Mountains zijn helemaal terug, de opnamesessies vonden plaats in de schuur van een farm in New York. In dat isolement konden ze zich ongestoord herbronnen en terug aanpikken met hun beginperiode. Primitieve maar bijzonder effectieve percussie en ritmische harmonica-escapades geven het ritme aan terwijl ook de fiddle niet zelden het hoge woord voert zowel in meer melancholische momenten als de titelsong en het prachtige Trumph’73, een terloopse verwijzing naar het al dan niet fictieve motorongeluk van Ian Felice’s grote voorbeeld ?

Weerbarstige elektrische gitaren en een speels orgeltje kleuren Plunder, fel contrasterend met de aanstekelijke cajunachtige countryfolk van Sally! Met Dancing On The Wing verzeilen we terug in de doorrookte saloon met van die lichtjes benevelde buskerachtige gezangen die we eerder bij The Gourds aantroffen.

De titelsong en Diamond Bell komen angstvallig dicht in de buurt van de inspirerende prille troubadour tales van Dylan, evenals het mistroostige Sell The House met geïntegreerd ghost track.  Alleen al dit voortreffelijke song triootje verantwoordt de aanschaf van dit ruwe altfolk pareltje.