Een van de zekerheden in het leven is dat er iedere paar jaar minimaal één plaat van The Fall verschijnt. Anno 2013 is de teller – ep’s meegerekend – de dertig alweer ruim gepasseerd. De tegendraadse autodidact Mark E. Smith heeft inmiddels al tientallen bandleden versleten maar met de huidige bezetting houdt hij het alweer een jaar of vijf vol.

Zelfs naar Fall-maatstaven is Re-Mit een erg losse plaat. Anti-intellectualistische rock-‘n-roll zou je kunnen zeggen, al is dat bij de belezen en maatschappijkritische Smith natuurlijk relatief. Op Re-Mit reduceert Smith zijn toch al beperkte zang regelmatig tot wat gemurmel, gerochel en andere woordloze klanken. Alsof je een tandeloze zwerver hoort in plaats van een (ahum) postpunklegende met gehavend gebit. Kinder Of Spine is een klassieke, stuiterende Fall-track waar Smith alle vocale krochten langsgaat. Leuk maar vreemd. Op het strakke Victrola Time horen we hoe hij als een geflipte alchemist Stereolab en Devo met de hoofden tegen elkaar slaat. Hoe ouder hoe gekker.

Voor goeie titels kun je nog steeds bij Smith terecht: wat dacht u van Pre-MDMA Years en No Respects Rev? Helaas zijn de titels beter dan de onderliggende nummers. We horen hier niet echt een band maar meer wat ideeën van Smith die tegen een respectievelijk experimenteel en rockend wandje zijn geplakt. Zo komen er wel meer tracks voorbij waar de band zich er wat gemakkelijk vanaf maakt.

Irish was een van de meest besproken tracks van het album omdat Smith hier een expliciete hoofdknik (of misschien is het meer een kopstoot?) lijkt te geven naar Fall-fans LCD Soundsystem: “James Murphy is their chief / They swing their bollocks when they eat”. Smith zegt zelf in Noise: “Kiddies, as we get older, we must try and understand people who are different from us” maar navolgers als Pavement, Sonic Youth en nu ook LCD Soundsystem kunnen op aanmerkelijk minder begrip rekenen. Of gaat Irish toch gewoon over een Ier? “I had to make up some lyrics quick for that one”, aldus Smith onlangs. En daarmee moesten we het doen.

Toch komen Smith en band nog een paar keer goed voor de dag. Het eerder genoemde Victrola Time is oké en de single Sir William Wray is een ouderwets lekkere Fall-rocker die Link Wray in het zonnetje zet. Op Hittite Man domineert een scherp surfgitaartje over een lekkere donkere basis en elektronisch gepruttel. Over de tekst zijn de fans het nog niet eens. Misschien dat Smith ooit nog eens precies verklaart waarom hij hier een antiek volk uit Anatolië aanhaalt. Het losjes voortmarcherende Jetplane speelt zich af in een wachtrij op een Italiaans vliegveld, laat en passant wat Frans horen en is vooral uiterst vermakelijk. Met dit soort tracks laat de band en vooral Mark E. Smith horen nog steeds te kunnen vlammen. Iets wat men nalaat op het merendeel van de songs op dit aardige maar niet bijzondere Re-Mit.

De mooie hoes is overigens van de hand van de zus van Smith. Zij maakte ook ooit de hoes van Grotesque. Dat was in 1980, toen de band aan een onstuitbare opmars was begonnen. Laten we hopen dat de neergang nu niet definitief is ingezet. De vorige plaat Ersatz was niet goed (dat vond Smith zelf ook trouwens) en dat geldt dus ook voor Re-Mit, zij het in wat mindere mate. Voorlopig houden we ons nog even vast aan de paar hoogtepunten op dit nieuwe album.