In 1985 maakt The Ex weer een strakke plaat zonder al te veel experimenten en verbreding. Met Kat vers achter de drumkit en één enkele bassist – na het vertrek van Joke is dat alleen nog Luc – brengt de band in september van dat jaar het helder getitelde album Pokkeherrie uit. Ook deze plaat komt weer met een visueel indringend boekwerk. Opvallend is dat het deze keer niet alleen foto’s betreft maar ook tekeningen, beelden die uiteenlopen van confronterend en afstotend tot amusant en prettig bizar.

De titel van de plaat komt van de afsluitende track Rumours Of Music (The Original Soundtrack) waarin G.W. Sok de conservatieve, op winst beluste muziekindustrie (en media) hekelt en dwars door een basis van strakke alternatieve rock heen oreert: ‘When it’s not cash & carry, they call it pokkeherrie’. Een van de onderliggende thema’s van het album is dan ook veilige cultuur, al dan niet monddood gemaakt, die niemand pijn kan doen.

De negen songs op Pokkeherrie zijn dan wel minder experimenteel of extreem, het betekent niet dat The Ex niet hard uithaalt op het album. Zowel muzikaal als tekstueel bijt de band weer ouderwets van zich af. Nurse! gaat over ‘dead end jobs’, de postpunk/alternatieve rock van Soviet Threat behandelt ongezonde obsessies met het ‘rode gevaar’ en Mmm Crisis laat zich het best vergelijken met een verzengende muzikale stortbui. En dan hebben we nog maar een derde gehad.

De drums van Kat vormen een opzwepende krachtcentrale. Op dit punt is de band er niet minder op geworden: Everything We Never Wanted is daardoor extra vurige noiserock en ook Hit The Headlines krijgt een krachtige extra drive, al laat de band hier ook lichte bezwerende (bas)tonen toe. Het resultaat is een bijzondere track met meerdere schakeringen. G.W. Sok schetst een confrontatie tussen een demonstrant en een redacteur. Geweldloze demonstraties halen de krant nooit maar als er iets van geweld is, dan is het journaille erbij.

Net als op voorganger Blueprints For A Blackout geeft The Ex ruimte aan een tekst van dichter Nico van Apeldoorn; in White Liberals komt het thema van veilige kunst en tandenloosheid weer terug. En net als voorheen stelt The Ex ook in 1985 politiegeweld, politieke intimidatie en dictatoriale neigingen aan de kaak: 1,000,000 Ashtrays laat zich beluisteren als een spannende docu waarbij de bastonen, de cymbalen, de noise en de nerveuze gitaar een optimale begeleiding brengen.

De bandbezetting op Pokkeherrie, Kat, Luc, Terrie en G.W. Sok, zal nog jaren bijeen blijven en van The Ex een wereldwijd gerespecteerde band maken. De groep trad eerder in 1985 al twee keer op in Engeland maar zal in het najaar, met Pokkeherrie onder de arm, terugkeren voor acht concerten. Ook Duitsland, Denemarken en Zwitserland worden in die periode aangedaan.