Noem Catch My Shoe een soort debuutplaat van Nederlandse rockband The Ex, als trouwe vocalist G.W. Sok besluit te stoppen en daar Arnold de Boer van Zea gelijk klaarstaat om zijn positie over te nemen. Daarmee komt een ander stemgeluid: meer praterig, een beetje droog, maar ook ritmisch. Naast zang speelt hij ook gitaar en is flink bezig op sampler voor wat vleugjes electronic. Maar wennen is het dus zeker. Vooral omdat zijn praatzang nogal eens prominent vooraan in de mix staat, zoals op Cold Weather is Back, een anti-technologie tirade die een beetje karikaturaal en carnavalesk overkomt. Je zou bijna zeggen: ‘awww, wat schattig’, terwijl je hem eens flink een aai over zijn bol geeft. Op andere momenten zit de zang beter verweven, zoals op de opzwepende afsluiter 24 Problems waar felle noise-gitaren, ritmische drums en zijn bevlogen zang een dansbaar geheel vormen.

Een album van veranderingen dus, ook omdat contrabassist Rozemarie weer weg is en er nu gespeeld wordt zonder bas, enkel drie gitaren. Een gemis is het niet, de gitaar duels van Terri Hessels (Ex) en Andy Moor zijn gevarieerd genoeg: dansbaar, funky, punky, speels, agressief en soms lekker dissonant noisy. Als Arnold de Boer dan ook nog eens zijn gitaar omhangt af en toe wordt het een propvol en multi-gelaagd geluid waar geen bas meer bijpast. Dat het nooit helemaal ontspoort, is omdat het zo ritmisch en dansblaar blijft. Drumster Katherina Bornefeld heeft daar ook een belangrijk aandeel in met haar speelse Afrikaanse ritmes die goed de vaart erin houden.

Die affiniteit met wereldmuziek is geen toeval. Zo vertrok de band al met drummer Han Bennink naar Ethiopië en deed dat later in andere bezetting nog eens met een tweede tour. Ook haalde ze dan weer acts van daar, zoals Fendika en Getatchew Mekuria om in Europa en de VS op te treden (vaak met hen). Die wereldinvloeden blijven er sindsdien een beetje inzitten ook bij de muziek van The Ex zelf. Behalve de al aangehaalde ritmiek, leent Maybe I Was the Pilot (met ook prachtig trompetspel van Roy Paci) een melodie van de Oegandese zanger en –harpist Iganitiyo Ekacholi uit zijn lied Elosi Aberu Akipore Imaniti Abiro. Ook verrast drumster Bornefeld door het zingen van het Ethiopische lied Eoloyo.

Het voelt nog wat onwennig dit album, waarschijnlijk meer voor de luisteraar dan voor The Ex zelf. Dat Arnold de Boer bij The Ex past staat wel vast, maar zijn vocale rol is hier misschien wel te prominent, de zang wat te eentonig. Verder is de swingende aanpak met nadruk op wereldmuziek en ritmiek heerlijk dansbaar. Maar de noiserocker- en punker in ons had het misschien liever wat onbesuisder gehad. Al blijven we gelukkig niet op onze honger zitten, met nog genoeg ruimte voor jams, freak-outs en experimenteerdrift. Natuurlijk, gewoon weer een sterk album van deze band. Maar kan het nog beter?