In de jaren na Catch My Shoe (2010) was The Ex, met nieuwe frontman Arnold de Boer, weer razend actief. Zodoende raakte de nieuwe samenstelling van de band snel ingeburgerd. The Ex maakte weer een plaat met de Ethiopische saxofonist Getatchew Mekuria, bracht een single uit met het eveneens Ethiopische Fendika, speelde in Rusland, organiseerde Ex-festivals en nam een plaat vol blazers op met Brass Unbound: Enormous Door.

Het is een maar greep uit het immer volle logboek van de band. Gaandeweg kreeg de harde kern van The Ex, Terrie, Andy, Kat en Arnold, weer een grotere rol. Dit resulteerde onder meer in de meer dan puike single met dubbele A-kant That’s Not A Virus / How Thick You Think. Het was duidelijk: The Ex was nog steeds krachtig, dynamisch, tegendraads en explosief maar met Arnold de Boer in de gelederen kreeg de muziek op een andere manier smoel, met ruimte voor extra, dunnere lijntjes gitaar en teksten die even curieus en grappig als betekenisvol en zinnig waren.

Dit alles komt in 2018 optimaal tot uiting op 27 Passports, een album dat vergezeld gaat van een mooi fotoboek van Andy Moor. De single en openingstrack Soon All Cities brengt alles wat The Ex zo vitaal maakt: een enorme drive, melodieuze noise en teksten die de spijker op zijn kop slaan: ‘Soon all cities will have the same restaurants / Soon all cities will have the same roundabouts….  Soon all cities will have the same accidents’. Met Soon All Cities, een nummer dat opvallend vlot tot stand kwam heeft The Ex een ‘hit’ te pakken. De band weet dankzij de single internationaal de aandacht vast te houden of wordt hierdoor (her)ondekt.

27 Passports biedt vervolgens nog meer opwindend materiaal: The Heart Conductor is een goed voorbeeld van hoe De Boers praatzang en pakkende gitaarlijnen in combinatie met de niet aflatende stroom van Terrie en Andy een krachtige maar ook aanstekelijke sound opleveren. Het is wederom een klapper. This Car Is My Guest laat een interessant perspectief na een auto-ongeluk horen. De koebel, die gelukkig weer regelmatig opduikt, stuitert lekker door de vertelling van De Boer heen. Op New Blank Document neemt ze het op tegen zwaarder gitaargeweld – Andy Moor hanteert nog op 27 Passports nog steeds de baritongitaar –en zorgt daarmee voor wat ritmiek en lucht.

Natuurlijk grijpt Kat ook weer een paar keer de microfoon, zoals op Birth, en dit geeft de muziek altijd weer een folky tint. Ondertussen ontrollen zich op de achtergrond ijzersterke, beheerste gitaarpatronen die gaandeweg aan kracht winnen; een niet aflatende stroom aan machinale, elektronische vlechtwerken. Het instrumentale Footfall sluit hier mooi op aan en is met vijf minuten weer een voorbeeld van The Ex’ eigenzinnige compromisloosheid. Hierna knallen de prikkelende teksten weer in The Sitting Chin, een vrijzinnige, kritische blik op overdaad, vraatzucht en zelfgenoegzaamheid. De stuiterende afsluiter Four Billion Tulip Bulbs koppelt de tulpenmanie uit de zeventiende eeuw aan een rottig baantje dat De Boer had bij de enorme bloemenveiling van Aalsmeer. De agitatie bij De Boer neemt meer en meer toe, tot een opruiende punkattitude. Als alles gezegd is, stuitert en schuurt de band nog even een minuut of vier door.

27 Passport is acht jaar na Catch My Shoe een sterk bewijs van de vitaliteit van The Ex. De band, die alweer bijna veertig jaar bestaat, heeft zichzelf weer stevig op de kaart gezet (al was er van metaalmoeheid natuurlijk vrijwel nooit sprake). Het moyenne van zo’n vijftig optredens per jaar in binnen- en buitenland wordt in 2018 en 2019 dan ook weer moeiteloos gehaald.