In 1986 kon The Dream Syndicate wijzen op twee bijzonder goed ontvangen albums vol spannende gitaarrock, The Days of Wine and Roses en Medicine Show. De band had er inmiddels enkele bezettingswijzigingen opzitten en bestond toen uit Steve Wynn (zang/gitaar), Dennis Duck (drums) en nieuwe leden Mark Walton (bas/zang) en Paul B. Cutler (gitaar/zang). Laatstgenoemde had in 1982 al de eerste ep van The Dream Syndicate geproduceerd.

Het eerste album in deze nieuwe bezetting was Out of the Grey. De plaat kwam uit op Big Time Records, nadat A&M The Dream Syndicate had gedumpt. Hoewel dit derde album op zichzelf een prima plaat was, bleef het (begrijpelijk) in de schaduw van zijn illustere voorgangers. Het geluid was milder, toegankelijker (bands als The Feelies, R.E.M. en Go-Betweens waren enigszins vergelijkbaar) en dat, samen met de nieuwe bezetting, vormde voor een flink aantal fans van het eerste uur een net even te grote verandering. Out of the Grey was, zoals de band later aangaf, ook nog eens niet optimaal gemasterd, dus leek het momentum van The Dream Syndicate voorbij. De live-shows van midden jaren tachtig waren echter als vanouds.

De volledige naam van deze uitgebreide reissue is What Can I Say? no regrets… Out Of The Grey + Live, Demos & Outtakes. De box omvat een remaster van het originele album uit 1986, aangevuld met 34 niet eerder verschenen opnamen: een concert uit 1985, demo’s, outtakes en een tweetal live-opnamen uit 1984. Bij beluistering van de kern van deze uitgave, het album Out of the Grey, valt direct op hoe lekker helder, fris en in your face de muziek klinkt, zeker als je aan wat stoffig vinyl gewend was geraakt. Er zit meer venijn in het geluid en sommige details (zoals keyboards) komen sterker naar voren. Het betekent tevens dat de muziek hiermee iets meer opschuift richting de glanzende, doorgeproduceerde rock van midden jaren tachtig maar natuurlijk blijft The Dream Syndicate ruim aan de goede kant van de scheidslijn.

Forest for the Trees is lekker strak en gloedvol en het slepende, zwaardere 50 in a 25 Zone laat horen dat de band destijds nog steeds van zich af kon bijten. Hetzelfde geldt voor de vervaarlijke ‘outlaw track’ Now I Ride Alone. Daar staat de pakkende ‘US-indie’ van Slide Away en de titeltrack tegenover. Opvallend blijft ook Boston, een track die gebaseerd is op de periode die Van Morrison in Boston doorbracht, voorafgaand aan de release van zijn klassieke album Astral Weeks. De cd-versies van Out of the Grey uit de jaren tachtig en negentig kenden al de nodige extra tracks. Die komen hier ook voorbij en daar zit genoeg moois tussen, zoals Drinking Problem, Let It Rain en Ballad of Dwight Frye.

De extra’s van deze reissue zijn wisselend, maar het concert in de befaamde punk/new wave-club Scorgie’s (Rochester, New York) uit juli 1985 is een voltreffer. The Dream Syndicate speelt hier al materiaal van de komende plaat en de songs klinken lekker vurig in deze setting. Het nieuwe materiaal sloot achteraf live beter aan bij het oudere werk dan via hun studio-incarnaties. Natuurlijk knalt de band er ook lekker op met klassiekers als The Days of Wine and Roses en John Coltrane Stereo Blues, dat wordt opgerekt tot veertien minuten.

De derde cd bevat demo’s van de tracks die op Out of the Grey zouden verschijnen. Zonder meer prima klinkende, energieke demo’s, die je best vaker dan één keer kunt beluisteren. Ook vertegenwoordigd zijn tot nu toe onbekendere tracks als Here on Earth As Well, een song die destijds op het tekstvel van de lp was afgedrukt maar het vinyl niet had gehaald, en It Hits You Again, een lekker, vurig uptempo nummer.

Hierna zakt het geheel wat in met een trits covers die niet zo veel toevoegen aan deze uitgave. Alice Coopers 18 krijgt een aardige, natuurgetrouwe versie mee. The Munster’s Theme Song (van de tv-serie) is ook hier lekkere surf en de cover van Santana (I Ain’t Got Nobody) is zeker genietbaar. Vanzelfsprekend komt ook Sixteen Ways van Green on Red – met The Dream Syndicate en Rain Parade boegbeelden van de Californische ‘Paisley Underground’ golf – goed over, al krijgen we maar een fragment te horen. Zo zijn er te veel covers die niet veel meer zijn dan ruime fragmenten of losjes gespeelde, soms melige, versies. Het gaat hierbij overigens om klinkende namen als Pink Floyd, Cream, War, Dolly Parton en Temptations.

Gelukkig bestaat het slotakkoord van deze 3-cd box uit een tweetal livetracks, opgenomen in The Stone te San Francisco, in 1984. Toen al speelde The Dream Syndicate songs die later op Out of the Grey terecht zouden komen: Dancing Blind en Blood Money. Het geeft eens te meer aan dat de band er na het vertrek bij A&M wel even over heeft gedaan om een label te vinden voor het nieuwe materiaal. In 1986 kon het nieuwe werk dan eindelijk worden uitgebracht en was de de groep ‘out of the grey, into the light’. In 1988 zou de band nog Ghost Stories uitbrengen, op weer een ander label overigens, om vervolgens meer dan vijfentwintig jaar nauwelijks nog van zich te laten horen. Deze prima reissue laat in ieder geval horen dat er ook in de ‘tweede fase’ van The Dream Syndicate nog veel te genieten viel.