De vriendschap tussen Willy Vlautin en Amy Boone leverde eerder al behoorlijk fraaie werkstukken op. Na de in moeilijke omstandigheden tot stand gekomen voorganger, Boone bleef lange tijd aan een ziekenhuisbed gekluisterd na een verschrikkelijke autocrash. Het in 2019 uitgebrachte The Imperial toonde een magische wisselwerking, het literair getinte songwerk dat Vlautin voordien bij Richmond Fontaine aanleverde, wordt met doorleefde vertolkingen van zangeres Boone bedacht.

Vanaf Little Earl worden we ondergedompeld in een melancholische soundtrack met mistroostige verhalen in een behaaglijke instrumentatie van golvende snarenwerk waarbij toetsen partijen met strijkers worden gelardeerd, in de verte horen we het alomtegenwoordige, mistige trompetje. Het draagt onmiskenbaar bij tot een weldadig romantische gevoel zonder de minder vrolijke aspecten van het dagelijkse leven te ontlopen. Ondraaglijke eenzaamheid, relatieproblemen, het klinkt sterk door in verhalen die zich in aan de Amerikaanse Golfkust afspelen.

Evenals de voorganger  zijn het Vlautin’s kompanen Fred Trujillo en Sean Oldham die een gepaste en ingetogen soepele jazzy ritmiek aanleveren waarop Cory Gray verfijnde arrangementen aanbrengt onder hoede van de vertrouwde producer John Morgan Askew. We belanden in een ontspannen soort countrysoul die vooral in de overgang van de jaren zestig naar de jaren zeventig iconische langspelers opleverde.

Het prachtig golvende This Ain’t No Getaway komt zowel wat de opbouw en de melodie betreft opvallend dicht bij I Don’t Wanna Here It Anymore dat Dusty Springfield destijds op het nimmer geëvenaarde Dusty In Memphis pleegde. Hold Me Slow is een vergeefse, schrijnende kreet om aandacht die je evenmin onberoerd laat.

Een finale climax komt er nergens. Het is net de kracht van deze langspeler, achter de ingetogen zangpartijen schuilt innerlijke kracht en inlevingsvermogen, gesterkt door de nasleep van traumatische ervaringen en een bijzonder pijnlijke periode. Bovendien worden de verhalen in een haast tastbaar, bijzonder beeldrijk geheel gepresenteerd in de subtiele orkestratie.

The Sea Drift is een weergaloos werkstuk dat besef je maar al te goed, lang voor de laatste tonen van de op zo’n Chet Baker trompetje drijvende afsluiter uitgestorven zijn op de nachtelijke kustlijn.