Na de muzikale avonturen met Richmond Fontaine genieten we al een tijdje van Willy Vlautins verbond met zangeres Amy Boone en dat leverde vanaf eerste album Collfax sombere in jazzy countrysoul gedrenkte verhalen die The Imperial en The Sea Drift  vullen. Een nachtelijk gesprek na een concert in Dublin met zangeres Amy die naar zo’n echte love song hunkerde, zonder de gebruikelijke dramatische wendingen, vormt  voor Vlautin de aanleiding  om nog eens achter zijn schrijftafel te kruipen.

Bij repetities met het vertrouwde, superieure muzikantenclubje en producer John Morgan Askew duikt Mr. Luck & Ms. Doom op, het verhaal over een oudere muzikant kleurde eerder al Vlautin’s recentste boekwerk The Horse. De scheidingslijn tussen de in zijn novelles en songwerk opgevoerde personages vervaagt wel vaker.

De titeltrack van de nieuwe langspeler is ongetwijfeld een van de meest romantische passages. Mr.Luck, een niet van ironie gespeende naam in de context, heeft net een gevangenisstraf van vier jaar voor zijn eerste misstap achter de rug als hij  Ms Doom, een op de rand van depressie wankelende poetsvrouw ontmoet. De zwoele stem van Amy brengt dit romantische verhaal op een zacht golvende soundtrack van toetsenwerk met het gedempte trompetje van Cory Gray en zachte achtergrondzang, een bijzonder sfeervolle combinatie.

In de overige songs overheerst de vertrouwde mistroostige sfeer zoals Her Ponyboy, de song  refereert naar The Outsiders, een uit 67 daterende roman van Susan Eloise Hinton. De dramatische omzwervingen en nasleep van een avontuurlijk wegloopverhaal van een dolverliefd jeugdig koppel drijven op piano en duistere baritonsnaren, met een abrupt afgebroken einde klinkt het nog beklemmender.

Left Hook Frazier flaneert op een lichtvoetige melodische soulritmiek die contrasteert met het thema. “That’s the way how you break a broken heart ”, het refrein schetst de situatie van een door pijnlijke relatiebreuken geknakte vrouw die naar liefde snakt maar telkens in een uitzichtloze situatie van huiselijk geweld verzeilt. “There’s nothing down the highway but the darkness of the road “het op donkere minimalistische pianotonen, diepe bas, borstelpercussie gedebiteerde intimistische parlando verhaalt de wanhopige zoektocht naar haar eigen persoonlijkheid in een ingebeelde droomwereld van een radeloze vrouw.

Don’t Miss The Bus Lorraine is het schrijnende relaas van een door een veroordeling drugsgebruik uit de maatschappij geduwde vrouw die in een uitzichtloze spiraal van slecht betaalde jobs belandt .De registers worden even opengetrokken dat resulteert in weergaloze countrysoul die terugkeert in het swingende door brommende bas en orgel aangestuurde Maureen’s Gonna Missing. Nog sterker wordt het als de blazerssectie nog wat aanzwelt en een vleugje cello de wat onderkoelde precieze frasering van Amy flankeert in JP & Me, een jazzy epos dat zich in intrieste motels ontrolt Don’t Go Into That House Lorrainne  is een sober maar al even intrigerende afsluiter.

De samenwerking van auteur en muzikant Willy Vlautin en zangeres Amy resulteert weerom in een weergaloos, verslavend werkstuk.

The Delines – Maureen's Gone Missing [Music Video]