The Damned, een van Engelands ware ‘oerbands’, deed in maart nog het Patronaat in Haarlem aan. Het optreden was er een in een serie concerten op het Europese vasteland, voorafgaand aan de release van de nieuwe plaat eind april. Inmiddels is het album uit en speelt de band weer als vanouds door heel Groot-Brittannië.

Darkadelica is de twaalfde langspeler van The Damned, de band die natuurlijk zoveel meer was dan oerpunk alleen. Je hoeft alleen maar een kleine greep uit de singles te doen om dat eens te meer te onderschrijven: New Rose (1976), Smash It Up (1979), Lively Arts (1982), The Shadow of Love (1985), In Dulce Decorum (1986), Democracy (2001) en Standing on the Edge of Tomorrow (2018). Punk, rock-‘n-roll, pop, rock, gothic en psychedelica, het waren uiteenlopende ingrediënten waarmee The Damned hun muziek iedere keer weer net even anders op smaak brachten. Herkenbaar bleef de band doorgaans wel, en dat was vooral dankzijn de stem van zanger Dave Vanian.

Anno 2023 zijn Vanian en gitarist Captain Sensible de enige bandleden die er in 1976 al bij waren, al speelde The Captain toen nog bas. Hoewel er in 2022 nog sprake was van reünie-optredens door de originele bezetting, dus inclusief Rat Scabies op drums en Brian James op gitaar, kent de band die momenteel de podia onveilig maakt een andere samenstelling dan vorig jaar: Paul Gray – wel een oudgediende natuurlijk – is de bassist, Monty Oxymoron – ook al jaren bij de band – speelt toetsen en Will Glanville-Taylor zit achter de drumkit.

De titel Darkadelica is een beetje een gemakkelijke, maar het dekt de lading van veel werk van The Damned natuurlijk wel. Heden ten dage is het echter vooral stevige, pakkende rock met ruimte voor een klein (romantisch of gothic) avontuur wat de klok slaat. Afgezet tegen de vergelijkbare voorganger Evil Spirits klinkt het nieuwe werk wel wat voller en steviger. The Invisible Man is exemplarisch. Op het eerste gehoor weinig verheffende, maar prettig binnendenderende rock die bij vlagen wat doet denken aan U2 en Morrissey in zijn stevige periode begin jaren negentig. De versnelling in de track heeft iets psychotisch en is een welkome extra dimensie. Wendingen aanbrengen, het is iets wat de band vaker doet en waardoor de vrij conventionele rock toch interessanter wordt. Het geldt ook voor Bad Weather Girl, dat al gelardeerd wordt met kerkklokken, storm en donder.

Met de gloedvolle single You’re Gonna Realise brengen de heren meer melodie. De tijd dringt echter: ‘You’ve got to realize, it’s time to seize the day / Take it all the way’. Beware of the Clown is nu al een van de ‘hits’ van het album. Een prettige track die echter wel in het veilige midden blijft hangen. Dan is het eveneens toegankelijke Western Promise beter: romantisch, liefdevol, melodieus en opvallend mild. Trompet, keyboards en fijne gitaren vervolmaken de song. Aanmerkelijk zwaarder aangezet is Wake the Dead, een stevig staaltje filmische gothic rock waarbij de band meerdere vocale registers opentrekt. Dave Vanian kan zich tekstueel lekker uitleven: ‘When the clocks go back / We’ll meet again / Where the fingers / Of the winter trees touch the sun’.

Zo trekken er flink wat songs voorbij die tussen degelijk en sterk in hangen. The Damned brengt in ieder geval genoeg interessants om deze plaat nóg eens op te willen zetten. Follow Me gaat over aandachtsgeile, plastic celebritycultuur – altijd goed om aan de kaak te stellen – terwijl Motorcycle Man snelle, vuige rock is. Als een losgeslagen dieseltruck of – inderdaad – motor op een stoffige highway. Ook hier weer een sfeerrijke wending die de song na enkele minuten verdieping geeft. Leader of the Gang, jachtig en met een lekker garagerockorgeltje, handelt over een has been uit de popwereld, Gary Glitter om precies te zijn. Glitter was fout, maar zijn band maakte wel muziek die de tand des tijds doorstond.

From Your Lips wordt wederom verfraaid door orgel. Deze tragere song, vol klassieke (sixties) popsferen leent zich fraai voor Vanians zang. Als de band hierna met de gewijde vocalen, piano en viool van Roderick afsluit wordt duidelijk dat de veelzijdigheid van The Damned de band niet alleen een lang leven heeft gegeven maar de band ook weer een paar jaar vooruit kan helpen.