Does Humor Belong in Music?

Frank Zappa vermeldt jaren geleden al dat de boodschap beter overkomt door deze in een flinke dosis aan ironie en zelfspot te verpakken. Jazeker mensen! Het is zo belangrijk om jezelf niet altijd te serieus te nemen. Het is zo kenmerkend voor de Britse gemeenschap, dat ze juist in heftige periodes de tijd nemen om te relativeren en opgelucht adem te halen. Hoe zou een Mark E. Smith van The Fall zich staande houden nu de Brexit een feit is. Met een bandnaam die zo overduidelijk in 2020 te plaatsen valt, benadrukt zijn overlijden van alweer ruim twee jaar geleden nogmaals dat de chaotische compromisloze sound een beetje aan het afsterven is.

Het Londense The Cool Greenhouse eist met alle plezier met hun treffende ouderwetse maniakale gekte die vrijgekomen plek op, klaar om zichzelf vol vreugde de afgrond in te werpen. Een vrije val, met een onbetrouwbare parachute waarbij het verlossende lusje om de boel open te trekken ontbreekt. Het is een coole punkhouding, een attitude die overal en nergens tegen aanschopt. De onverschillige antiheld die genoodzaakt naar muzikanten op zoek gaat die zijn onnavolgbare ideeën muzikaal willen ondersteunen. Met zijn eigen Tom Tom club (buiten zanger/gitarist Tom Greenhouse bestaat de band uit gitarist Tom O’Driscoll, bassist Thom Mason, drummer Kevin Barthelemy en keyboardspeler Merlin Nova) staat hij voor speelse vervreemding garant in een rommelig landschap van doordrammende gerecyclede vintage postpunkelementen en bevlogen springerige puntigheid.

Terwijl de wereld zich nu tegen complottheorieën bewapend wat betreft de Corona crisis graaft hij nog dieper in de sociale problematiek. Zo ziet hij de mensheid als een volgzame groepering die net als huisdieren gemakkelijk kunstjes aangeleerd worden om zich eenvoudiger aan het politieke regiem aan te passen. Het merendeel ontwikkelt zich tot nikszeggende robots, die in de winkel als volgbare conservatieve Stepford Wives met glazige ogen het artikel aan de man brengen of het juist slaafs aanschaffen. Inhoudelijk niet meer dan een kartonnen omhulsel, zonder enige vorm van inhoud. Een geworden met de plastic maatschappij, waarbij de mens niet meer dan een lastig verteerbare wegwerpproduct is. Ook staat het grimmige Gum stil bij de traumatische gevolgen van zinloos geweld. Waarbij een slachtoffer een isolerend bestaan leidt, zijn dagen vullend met het potloden slijpen.

De smerigheid spat er in het noisy The Sticks vanaf, waarbij kwaadaardige herhalende zuigende riffs zichzelf zwaar introduceren. Door het vrij simpel te houden pakt Tom Greenhouse alle ruimte om deze op het juiste moment te interrumperen. Als een kamikazepiloot stort een overvloed aan jaren zestig psychedelica zich stuurloos in het gitaargeweld naar beneden. De interrumperende stotterende Cardboard Man krautrock jaagt er als een opgevoerde sneltrein doorheen, terwijl ze bij het spacende The Subletters, Pt. 2 in alle rust naar een climax toewerken. Hij gaat erg ver in zijn eighties revival beleving, door zelfs het beleid van Margret Thatcher erbij te halen. Dirty Glasses benoemd letterlijk op belerende wijze haar beperkte wereldpolitiek kijk. Het is echter stukken spannender en gedurfder om hedendaagse bestuurders te bekritiseren. Een onvoorbereide spoken word komiek die per ongeluk op het verkeerde podium is belandt. Het doet net teveel inbreuk aan de spontaniteit, waardoor het wat doordachter en fout overkomt.

De warboel in het hoofd van Tom Greenhouse is heerlijk onoverzichtelijk, lekker onsamenhangend en theatraal. Gewapend met een handvol paracetamoltabletten en een hoofdpijn risico door de duizelende zinnen ga ik de confrontatie aan om in de absurde wereld van deze praatgrage persoon binnen te stappen. Een waterval aan de meest vreemde zinnen worden met waarheden afgewisseld waaruit blijkt dat de frontman ze toch allemaal beter op een rijtje heeft als wat hij in eerste instantie doet geloven.

Does Humor Belong in Music? Yes!!