Hoe kom ik in godsnaam in een rap tempo aan een groep muzikanten om mijn songs uit te voeren. Weet je wat, ik pluk dat afgekeurde conservatorium uitschot gewoon van de straat, geef ze een instrument in de handen, en ik zie wel waar het schip strandt. Met deze Bremer stadsmuzikanten visie gaat Tom Greenhouse aan de slag om het tweede The Cool Greenhouse album Sod’s Toastie te voltooien. Deze klotsende adrenalinefanfare zwalkt ongepast hoekig door een negental songs heen. De omgekeerde wereld is juist zijn eigen verknipte wereld. En als deze doelstelling niet haalbaar is, dan schaft hij in een tweedehands rommelwinkeltje wel een goedkoop afgedankt speelgoedkeyboard en ander obscuur prullaria aan om hiermee aan de slag te gaan. Is het mogelijk om hieruit hallucinerende The Doors slangenbezweerders psychedelica tevoorschijn te toveren? Volgens Tom Greenhouse dus wel, en ik moet toegeven, op The Neoprene Ravine komt hij daar aardig mee weg. Deze ironische eindtrack introduceert juist die andere heldengroep uit het Andy Warhol 15 minutes of fame tijdperk, The Velvet Underground.

Dat krankzinnige absurdisme is op het The Cool Greenhouse debuut al zijn handelsmerk, dus waarom niet op een geslaagde formule voortborduren. Woest herhalende industrial punkrock riffs worden uit de bezemkast gehaald en vormen hierbij het kale aankleedbare geraamte. Een loeizware tegenhanger van de satirische gesproken luchtigheid in de gespeelde wanhoop om een band te reformeren. Nu ligt die nadruk dus meer op het elektronisch speelveld, een waarschuwing naar de medebandleden dat die door een veelvoud van technische snufjes eenvoudig vervangbaar zijn. Wordt het ongecontroleerde Tom Greenhouse warhoofd op de eersteling vooral nog met het sarcastische The Fall hopman Mark E Smith vergeleken, Get Deluded staat vol met Talking Heads vergelijkingen. Het ligt er allemaal zo dik bovenop dat het gewoon leuk wordt. Dit is geen voorzichtig jatwerk meer, maar het totaal uitmergelen en tot het bot uitbenen van de theologie en onlogische logica van David Byrnes. Musicians is overspoeld met bevreemdende freaky funky styley gekte, waarmee ze bewijzen dat ze net zo onvoorspelbaar dwars croonend als Black Midi kunnen klinken.

We zitten zo in ons dagelijkse strakke regime vastgeketend, dat het vrijwel onmogelijk is om daarvan af te wijken. Hard Rock Potato staat aan de bloedrode SP vleestomaat gelijk welke als een uiteenspattende pompoen in het gezicht van de corrupte financiële sector wordt gekegeld. Get Unjaded biedt via tell sell programma’s zelfredzaamheidspakketten aan om die autonome onafhankelijkheid nog verder in te dammen. Die paranoïde achterdocht neemt zelfs in The UFOs het vrije luchtruim in beslag. Een trieste bewaarwording welke nog een naargeestig dwangneurotisch staartje in de uptempo Sod’s Toastie garagepunkrocker krijgt. De normalisatie van het noodgedwongen normaal in een opgejaagde samenleving functioneren. Vanwege de overspannenheid lukt het niet eens meer om een tosti te bakken, waarna het desperate hoofdpersonage zelfmoord pleegt. Oh, dat is eigenlijk dus helemaal niet zo grappig? Precies!

Het brutaal uitsprekende The Cool Greenhouse is het buitenbeentje binnen het hedendaagse postpunk geweld, maar van een volstrekt eigen geluid is absoluut geen sprake. Eigenlijk staan ze nog dichter bij die rammelende Pavement vindingrijkheid dan bij die overrompelende Londense muziekscene. Smaakmakers, die zich met de nodige humor en ironie bewapenen. Tom Greenhouse bespeelt de joker rol in zijn zelfgeschreven real life soap. Is hij het gek gemaakte slachtoffer van de maatschappelijke omgangsvormen taaldyslexie of is Sod’s Toastie juist die weerspiegelende reflectie van de verhitte wereld om ons heen. Het broeierige The Cool Greenhouse staat al reeds op ontdooistand ingesteld.