“If I scream at the top of my lungs and stamp my  feet, till the floor comes undone”. Chris Madhurst schreeuwt het uit met rauw schurend stemtimbre in Find a Better Way openingstrack, tevens titelsong die refereert naar de wereldwijde crisissen die zich in ijltempo ontwikkelen en hier de komst van een tomeloos rockende, op hol gelagen rollercoaster aankondigt.

Het lijkt een van de talloze formaties die de southernrock sporen volgen van iconen als Allman Brothers en meer recent The Black Crowes en Blackberry Smoke. The Commoners delen een identieke, door ruige gitaren van Madhurst en Ross Hayes Citrullo gedomineerde, vurige benadering terwijl het gedreven orgel van vertrouwde gastmuzikant Miles Evans-Brannagh nooit ver weg is.

Afgaande op het stevige repertoire met onmiskenbare invloeden van southern rock & soul zou je eerder een band uit de zuidelijke regio van de VS verwachten, The Commoners stammen uit het Canadese Ontario en brengen na tien jaar aanmodderen in de marge een langspeler uit op Gypsy Soul het gereputeerde platenlabel uit Toronto waar eerder ook Bywatercall,  Julian Taylor Band en Samantha Martin & Delta Sugar een onderkomen vonden.

Na enkele uit de longen geperste rockers vormt Naturally, een eerste ‘rustpunt’ het tempo mag dan enigszins getemperd zijn Madhurst gaat onveranderlijk op het energieke elan verder, zelfs een slijper als I Won’t waarin orgel en pedalsteel zich vermengen in een melodische melange ontsnapt niet aan kolkende erupties en tempowisselingen, gestut door de ritmetandem Ben Spiller en Adam Cannon.

In Deadlines wordt er weerom genadeloos op los gebeukt en gieren de gitaren door de bocht. Hangin’ On Again leunt op dubbelloops priemend gitaarwerk met daarop vlammende zang partijen en na de afsluiter Alive een semi-akoestische ballade is het duidelijk dat dit kwartet met een compromisloze aanpak hoge ogen gooit op dit zelfgeproduceerde album.