×

Recensie

Alternative

25 november 2019

The Clash

London Calling (vinyl reissue)

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: Sony

London Calling (vinyl reissue) The Clash Alternative 4.5 The Clash – London Calling (vinyl reissue) Written in Music https://writteninmusic.com

Ter gelegenheid van de veertigste verjaardag van London Calling is het legendarische derde album van The Clash uit 1979 opnieuw uitgebracht. Deze heruitgave valt samen een expositie over de band en het album die tot 19 april 2020 te zien is in het Museum of London.

De eerste jaren na de punkexplosie waren jaren van ongekende muzikale creativiteit. Het stof van de ruwe punkstorm was neergedaald en de nog aanwezige energie en dadendrang werd door veel bands meer en meer gekoppeld aan een avontuurlijker, artistieker geluid en een tekstueel breder palet. Dit leidde tot een paar bijzonder opwindende en vruchtbare jaren in de muziekgeschiedenis; de periode 1979 tot pakweg 1983 is nog steeds een van de meest relevante tijdvakken als het gaat om alternatieve popmuziek. Eigenlijk begonnen de jaren tachtig al in 1979 (of iets daarvoor). Dat jaar zag, vooral in het door economische recessie geteisterde Groot-Brittannië, een niet aflatende golf baanbrekende of gewoonweg memorabele (debuut)albums. Een greep uit het aanbod in dit kader: The Specials, The Jam, Joy Division, Wire, Magazine, Japan, Joe Jackson, Elvis Costello, XTC, Gang of Four en niet te vergeten The Clash.

The Clash luidde het jaar 1979 en het decennium uit met hun derde plaat London Calling. Het album was dé belichaming van een punkband die na de eerste jaren van ruige directe muzikale actie een nieuwe horizon zag en als een spons nieuwe invloeden opzoog. En nog opvallender: London Calling was een dubbelalbum, een concept dat in de punkjaren rigoureus bij het grofvuil was gegooid.

Nadat de band een succesvolle tournee door Noord-Amerika, begin 1979, had afgerond bleek bij terugkomst in Engeland dat de punkstorm van 1976-1978 definitief was geluwd. Het was na de nieuwe ervaringen in Amerika en in vergelijking met de voorgaande jaren in eigen land nogal doods geworden. Tijd voor iets nieuws dus. The Clash, altijd een band met een gezond arbeidsethos, ging snel weer aan de slag. Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon en Topper Headon repeteerden iedere dag in Pimlico, Londen. In de zomer van 1979 kreeg album nummer drie meer en meer gestalte. In de Wessex Studios knalde de band, met producer Guy Stevens een grote hoeveelheid songs op band. Stevens was een gerenommeerd producer wiens staat van dienst terugging tot in de jaren zestig. Samen met Stevens liet The Clash de pubrock en de punk grotendeels los. Het leidde tot een divers, veelkleurig, bruisend en kwalitatief hoogstaand album.

De stuiterende openings- en titeltrack was direct een voltreffer. Een ijzersterke song over nucleaire dreiging, werkloosheid en sociale problematiek van de grote stad. Natuurlijk werd dit de single. In de afgelopen decennia bleek London Calling een track die aan kracht niets heeft ingeboet en die concertzalen en dansvloeren nog steeds in vlam kan zetten. Maar London Calling bood meer classics: Hateful was onontkoombare, warmbloedige, opzwepende pop. Hetzelfde gold voor I’m Not Down en Spanish Bombs, een track die de Spaanse burgeroorlog (vanuit republikeins oogpunt) verbond aan toerisme en separatisme uit latere jaren. Lost In The Supermarket was een fijne, scherpe en poppy postpunkparel over het individu in de consumptiemaatschappij.

The Clash 1979

Op London Calling speelde Mick Gallagher, toetsenist van Ian Dury and the Blockheads mee. Het droeg bij aan het andere geluid van The Clash. Ook opvallend: de rol voor drummer Topper Headon was op London Calling aanmerkelijk groter dan voorheen. Niet alleen zat hij continu lekker dik in de mix, Headon kreeg ook meer ruimte voor aanvullende percussie. De ritmetrack van de geweldige reggaesong Guns Of Brixton was natuurlijk hét voorbeeld. Het nummer, overigens van de hand van bassist Paul Simonon, staat nog steeds als een huis en is door onder meer Norman Cook (Fatboy Slim) later nog gebruikt voor het nummer (en internationale hit) Dub Be Good To Me.

London Calling werd over het algemeen positief ontvangen maar de plaat zorgde door het nieuwe, diverse geluid ook voor verwarring, zeker onder de punkers die erg recht in de leer waren. De lounge/jazzpop van Jimmy Jazz was op zijn zachtst gezegd ‘anders’, de West-Indische sferen van Rudie Can’t Fail, Wrong ‘Em Boyo (een cover van The Rulers) en Revolution Rock waren nog ongekend in het oeuvre van The Clash. Dat gold ook zeker voor het relatief pompeuze The Card Cheat, een song waarbij het wel leek of de band zich had laten inspireren door hitproducer Jim Steinman.

Elders klonk The Clash meer traditioneel rock-‘n-roll: Brand New Cadillac was een heerlijke, felle cover van Vince Taylor, Clampdown, een song over verwachtingspatronen van ‘de maatschappij’, werd in Australië op single uitgebracht en Death Or Glory met zijn anthem-refrein klonk ook nog redelijk vertrouwd.

Te elfder ure werd het hitgevoelige Train In Vain nog aan het album toegevoegd. Dit nummer, ooit gemaakt voor een NME-flexidisc en later, in 1980, op single uitgebracht, verscheen echter niet op de tracklisting van het album aangezien de hoezen voor London Calling inmiddels al gemaakt waren. En wat die hoes betreft, dat werd een legendarisch beeld. Paul Simonon die zijn basgitaar tegen de grond ramt, vastgelegd door Pennie Smith. Het speelde zich af in het Palladium in New York, in september 1979. Simonon was zo gefrusteerd geraakt over het ongeïnspireerde publiek – grotendeels veroorzaakt door het feit dat die avond vreemd genoeg een zitconcert betrof – dat hij zijn basgitaar tegen de podiumvloer sloeg. ‘Ik had liever mijn reservebas gebruikt,’ zou Simonon later zeggen.

Platenlabel CBS zou The Clash na London Calling steeds vaker profileren als ‘The only band that matters’. De band was niet bepaald gelukkig met dit soort branding. Hoe dan ook, CBS had de wind er aardig onder. Uiteindelijk werden er wereldwijd 5 miljoen exemplaren van London Calling verkocht. Wat relevanter is: het album was een van de meest memorabele releases van dat sterke muziekjaar 1979, een plaat die aangaf dat je engagement ook kon koppelen aan andere muziekstijlen. Een plaat die liet horen dat er nog heel veel leven was na de punk.

London Calling is opnieuw uitgebracht op dubbel-elpee en dubbel-cd, in een speciale slip case hoes. Tevens is er een ‘super deluxe’-versie die bestaat uit een enkele cd met een gebonden boek van 120 pagina’s vol zeldzame beelden uit de archieven van de bandleden, handgeschreven teksten, tekeningen, fanzines, originele artikelen uit de media en bandfoto’s. De 2019 heruitgaven van London Calling bevatten geen nieuwe muziek.

Kant A:

  1. London Calling
  2. Brand New Cadillac
  3. Jimmy Jazz
  4. Hateful
  5. Rudie Can't Fail

Kant B:

  1. Spanish Bombs
  2. The Right Profile
  3. Lost In The Supermarket
  4. Clampdown
  5. The Guns Of Brixton

Kant A:

  1. Wrong 'em Boyo
  2. Death Or Glory
  3. Koka Kola
  4. The Card Cheat

Kant B:

  1. Lover's Rock
  2. Four Horsemen
  3. I'm Not Down
  4. Revolution Rock
  5. Train In Vain